Lief Dagboek (24). IBAN ezelsbruggetje…

Landencode, in vierenvijftig was ik nog vijf en kregen die twee nullen er niet één, maar nulvijf, we leven bijna in het het jaar zeventien. Heb terugkijkend inmiddels drie keer een vijf verzameld, ik  wilde een Porsche negen elf kopen maar had nul centen vanwege een scheiding in vierennegentig.

BIC: ING Doet Dat EFFe

Lief Dagboek (23). 4 januari 2016

−  En  schat, bevalt 2016 tot zover?

– Ware het niet dat de eerste werkdag uitgerekend een maandag is, het beste jaar sinds dagen.

Lief Dagboek (22). Thuiswerken

−  Hé Billy, wat is dat nou? Benen op tafel, glas wijn erbij overdag?

♥  Schat, ik broed op een nieuw bedrijfsconcept.

−  Kan ook terwijl je de afwas doet, luilak.

♥   Hmm, Home Office is ook niet echt een oplossing.

Weekly Photo Challenge – Now

 

Mind the day

Live every day as were it your last

                                                                                                          a mayfly

 

Lief Dagboek (19) Mijn nieuwe toetzenbord

Ian Fleming met de Olympia SF. Jamaica, 1960

Gizteren een toetzenbord gekocht. De nieuwzte znufjes, een ding waar ik erg trotz op ben. ‘t Waz echt een koopje, dat beweerde tenminzte de verkoper. Er zit welizwaar een gebrek aan, het toetzenbord lizpelt. Nou ja, dat doen enkele menzen ook. De ‘Z‘ van ‘Zimon‘, ofwel de negentiende letter van het alfabet weigert bezlizt haar dienzt. Met een zchroevedraaier nog wat gepulkt, maar helaaz, tevergeefz. Alz het hier maar pij plijft, zal het nog wel gaan.

Oef! De tweede letter van het Nederlandze alfapet vertoont ook neigingen het pijltje erpij neer te leggen. Geen nood! De P van Pieter komt in de puurt. Uiteindelijk gaat het er om verztaanpaar te plijven. Nou maar hopen dat het gier pij plijft.

Owéé, de ‘g‘ van ‘gallo‘ geeft ook niet tguiz. Get wordt zo langzamergand wel wat moeilijk. Docg met een peetje goede wil, nietwaar? Men moet wat overgeppen voor zo’n gandig inztrument dat toetzenpord geet. Nocg wel gekocgt over Epay! Zolang mijn editor get nog pegrijpt, zal de editor ztrakz in zijn zcgik zijn met deze pracgtig afgedrukte gedypde kopie. Wand get ecgde vergaal moet namelijk nog peginnen.

Godzamme, get wordd er nied makkelijker op, er plijfd alweer een ledder weg. Doch foel ik mij als een ecgde zcgrijfer met zo’n fenomenaal doedzenpord. Met verlicgde doedzen en WiFi over de delefizie. Dwee peeldzcgermen op één grood zcgerm. Nooit meer uidzending gemizd en tegelijk pericgden scgrijfen! Goewel, ik ga me docg een peetje pezorgd maken dat ik pekocgd pen. Er plijfen nu al meer dan fijf ledderz weg! Wat noed ik doen?

Doorzedden, wand zolang andere doedzen nog nedjez defoorzcgijn komen en gegoor gefen, dan zou ik ged erg onaardig finden degenofer de goedwillende doedzen ged gegele doedzenpord zupied aan de cand de scguifen.

Ecgder, al neer en neer ledderz gefen de geezd. Als ic goed gedeld hep, zijn er nu sefen doedzen die nied meer neezpelen. Ic ga zerieuz gelofen dad ic pecocgd pen. De zmerige, fuile nepper. Wat een cloodzac! En daar comd doedz 7+1 erpij, wand ged gedal acgd doed ‘d ook nied. Cud, cud, cud.

Maar weed je wad? De oplozzing! Oude liefde roezd nooid en de ninner.
Een ecgde, ouderwedse zcgrijfnacgine, de oude Olynpia ZF dypewrider uid 19zezdig. Ian Flening scgreef op gedzelfde ZF-type zpannende ztoriez ofer Janez Pond. ZF zdaad foor Zcience Fiction. De nijne ZF sdaad nog op zolder. Ned zwardrood lind en foor allerlaadzde nood gewoon een flezje widde Dypex bij de gand.

Hed ouderwedze geradel van de zcgrijfnacgiene clincd in gedacgden reedz alz clazziece nuziec in de oren. Dic-pladcz-dic-pladcz-dic-pladcz, PPPPPPrrrrnnnnnggg, PPrrrnnggg, nieuwe regel, onslaan, tap plaadzen, kleine pprrnnngg, dic-pladcz, dic-pladcz, enzovoordz, enz. Deerne de uidgedicde fellen ferzenden ned de digidele scennerfecs naar de edidor.

Ferdonne, de eersde en de cruizledder fen hed elfeped pegefen hed ooc. Wed iz did? Een cypereddeque? Complod deori-en zijn in de node. Leezd de fijend mizzcgien zdiecen nee? In de digidele wereld iz degenwoordig elles nogelijc. NZE, EIFD, PRIZNE & zo. Zo indiniderend, foordad nen in de geden hept, loerd zelfcenzuur. En den die Ninizderz die de leding noeden afdeccen. Pinnen de cordzde ceren weer ferdroccen. Opzdelden, niedweer Ninisder-Precedend? Oei, dicfoudje, moed cunnen, ‘Prezidend‘. Zorry.

Op ged inderned geerzd geen God nocg gepod. Pij de wilde peezden af !  Ged Wilde Wezden iz deerpij fergelecen een fredeliefend peredijz, weer eppelz zonder ferder ongeil gegeden worden. Nizzcgien een peedje doorfel elz de eppelz zuur zijn. Zo wad, Merlboro Men? Of Winnedou. Dad weren nog eens dijden! Frijgeid pij een campfuurdje! Med zigaredje en fredezpijp erpij.

Goe den ooc, die op zicgzelfzteende ingenieuze zcgrijfnecgiene is geleneel nied zo’n gecce gedecgde. Deer cen men nog gewoon in elle freigeid op zcgrijfen wad men wil. Al wez ged zlecgz foor de cleincinderen. Nu de ZF fen zolder gelen en deerne did zduccie oferzedden in Elgemeen Bescgeefd Nederlendz foorded de neezd foorconende ledder in ged elfeped ged ooc pegeefd.

Zenenveddend, ojee, pen ic docg weer efgedwe….ld fn gd ondrwrp. n clod dodznpord gcocgd op n bknd wpsid op indrnd. Ik fol m plzrd. Nd don duz. Flgnd kr gwoon wr nr d wincl. Md dri jr grndi.

Lief Dagboek (18). De ondraaglijke last van nietszeggende struikelblokken

♥   Billy, ik wordt er zóó moe van…. Enfin, tenminste zijn we het eens dat we het oneens zijn.

–  O ja? Nee, néé en nog eens NEE. Niet akkoord. Maak het niet onnodig nog ingewikkelder.

♥   Hoezo, Billy?

–  Simpel, nix modus vivendi. Als ik daarmee instem, scheidsrechtertje, maak jij van jouw conclusie jouw gelijk.

♥   Maar dat heb ik toch?

– Damn it, ga vooral zo door. Wéér een probleem erbij dat rechtgezet moet worden voordat we verder kunnen praten.

Christmas lights also for bright dummies. May peace and patience with you

once this miraculous Chinese Christmas puzzle

successfully is disentangled

and all these wondrous Xmas lights keep on shining bright

-0-0-0- 

 

Lief dagboek (17). O la la, Vadertje Winter, die denneboom…

Wat zijn uw takken wonderschoon
Ik heb u laatst in ’t bos zien staan,
Toen zaten er nog vruchtjes aan,
O denneboom, o denneboom,
Wat zijn uw takken wonderschoon.

Beste Vadertje Winter,

Ben net ontwaakt uit een zoet, veel te warm en half dromerig winterslaapje en maak me al een tijdje bezorgd om je welzijn. Geen SMS-jes, geen mails. Op je sneeuw-Apps verschijnen alleen grasgroene bergweiden. Waar ben je in godsnaam? Ondertussen ontvang ik shockberichten dat je zesduizend kilometer verderop in de Rotsige Bergen huishoudt. Laatst belde ik nog naar betoverend schone Meri Belle ergens in de drie valleien of je daar toevallig was. “Misschien op de top van die vulkaan in Kenia of zo, maar hier is hij in geen velden of wegen te bekennen“, volgens Meri Belle.

Zo gaat het niet langer, Vadertje Winter! Wat is er met je aan de hand? Heb je jouw komst bij ons voor de zoveelste keer op ijs gezet?

Hier schieten de tulpen naast de crocussen uit de grond. Over de madeliefjesplaag in het verzopen gazon maar even zwijgen. Hoog tijd dus om je maar eens te schrijven in de hoop een gevoelige snaar te raken en een voelbaar levensteken van je te vernemen. In Lima waar het nu zomer is en verse aardbeien van de warme grond worden geserveerd, zijn ze jou ook al liever kwijt om het niet al te ingewikkeld te maken.

Vadertje Winter, in godsnaam, waar hang je uit? En wanneer kom je niet zoals die heiligen ieder jaar weer terug?  Last van een burn-out?

Weet je, Vadertje Winter, ik heb in afwachting van jouw komst een kerstboom uit het bos gehaald, waarvan de in de zomer geplukte vruchten nu hun dienst bewijzen. Je hoeft ‘t het niet te geloven, maar ik ben net terug van een droomreis. Een in dit jaargetijde eigenlijk niet passende themacruise over schoonheid ten tijde van de antieke MED.

Wat we daar zoal niet beleefd hebben… En op ons dak kregen… In Livorno zijn we bijna verzopen!  Vroeger had ik zelfs in mijn stoutste dromen zo’n droomreis absoluut niet kunnen bedenken. Helaas, wat een sprookje had moeten worden, eindigde in een nachtmerrie…

Of je het gelooft of niet, we hadden ook schimmeltjes aan boord op wiens ruggetjes we van dek naar dek en van bar naar bar hupten. Die moesten we naar hun stal in de buurt van Istanbul brengen omdat ze ingeruild werden voor wintervaste ezels omdat jij eraan zou komen, Vadertje Winter. Bij het afmeren in Leghorn, sorry Livorno, ging iets fout. De kont van de cruiseliner schoof onzachtzinnig een stukje in de salon op het megajacht van mijn beste vriend, dat hij speciaal voor deze gelegenheid uit Saint Tropez liet overvaren.

Ineengezakt tussen de puinhopen zei hij wanhopig dat dit echt de allerlaatste keer was vrienden uit te nodigen om jouw komst feestelijk in te luiden. Een schimmeltje stond van pure angst te stampvoeten in zijn stuurhuis. En wie was de grote afwezige? Juist! Jij! Met jouw aanwezigheid was dit nooit gebeurd en hadden we gewoon Dolomiti Ski gedaan.

Om het onnoemelijke leed enigzins te verzachten bood ik aan om op kosten van die cruiselijn dan maar eten en drinken te regelen bij hun civiele dienst. Van die kapitein hadden we immers nog het nodige tegoed, nietwaar?

“Maar dan alleen belegde broodjes, koffie en thee, heren! We moeten nuchter en bij de tijd blijven“, zei Mag, de bijnaam van de schuchtere ega van beste vriend. “Doe mij liever een vierdubbele Schotch met zonder ijs“, zei hij. “Doe ik met je mee. Minstens twee taxfree literflessen dus. Plus cognac en Schnapps voor de afterparty tijdens het dessert in plaats van after ski,“

“En voor ons allemaal driedubbele schaamlipjes“, klonk naast me. “O, wilt u dan meteen eerste klas hutten erbij?“, vroeg ik aan een vaag bekende kerel. Een partner aan zijn zijde had ik niet kunnen ontdekken, maar ergens ging een lichtje branden. We hadden elkaar ooit eerder ontmoet in een of ander donkerbruin gerookt lokaaltje, waar hij alsmaar over derivaten zwetste.

“Ah ja, nu herinner ik u, meneer. U bedoelt de alcoholische drankjes onder die naam uit het proeflokaal naast dat snobby eettheatertje met toiletten op de eerste etage in het namaakdeel van de echte Jordaan aan de verkeerde kant van de Rozengracht gezien vanaf de Brouwersgracht in de buurt van een beroemd hoofdbureau?“

“Pér-cies, het is niet altijd wat het lijkt. Zo zit de normale wereld niet in elkaar. Zulke schaamlipjes bedoel ik, want we gaan in het bijzijn van de kapitein driemaal proosten op ons scheepsrecht. Vergeet de glaasjes niet. Wat een puinhoop hier.“

Wel, Vadertje Winter, om een verhaal niet te lang maken, binnen de kortste keren hebben matrozen van het cruiseschip een reddingsboot uitgezet om scheepsrecht op te vissen. Beste vriend was des duivels.

Waarom schrijf ik uitgerekend dit verhaal, Vadertje Winter? Ik zal een poging wagen dit uit te leggen. Zoals in de Bijbel en passend in dit jaargetijde, de sterkste verhalen zijn het meest aansprekend om indruk te maken en de ernst van de situatie te benadrukken.

Overigens begin ik niet aan stalken. Het is maar dat je ‘t weet. Zo goedgelovig en volgzaam ben ik ook weer niet. Bovendien ben je daarvoor veel te ver weg in Columbia, Calgary of bij Mount Everest. Daarom heb ik nu bij mijn kerstboom die de winter moet overleven, onder het genot van zelfgebakken kerstkransjes van de zomerse vruchtjes uit die boom binnen handbereik, eindelijk de tijd om in alle rust een moreel beroep op je te doen.

Nogmaals, Vadertje Winter, zo gaat het écht niet langer. Je afwezigheid veroorzaakt alleen maar onzekerheid. Spreekwoordelijk stijgt het water hier tot de lippen in plaats van sneeuw en vorst! Iedereen wil zo langzamerhand ook wel weer eens een stormachtig spektakelstuk. De Tocht der Tochten!

Kom alsjeblieft terug! Bezorg ons tenminste een vreedzame, witte kerst met daarna een prettige jaarwisseling in dezelfde kleuren tot tenminste, maar voorlopg liever tot en met Drie Koningen. Daarna kunnen we weer verder zien, zo veelbelovend ziet een en ander er toch al niet uit. In allerlei sussende berichten kan tussen de regels de ware strekking worden gedestilleerd. Waar kennen we dit van, Vadertje Winter? Laat ons nu voor eventjes niet in de steek!!!

Beste Vader Winter, ik neem er nog eentje -of twee- op je welzijn en spoedige terugkomst. De welgemeende lieve groeten van een machteloos toekijkend fictief personage, welke zich in menig opzicht niet zoveel onderscheidt van zijn Maker.

Holy Shit Shopping in Berlijn, Merry X-mas planning…

Klik op plaatje om te vergroten

Holy Shit Shopping niet uitsluitend in Berlijn.

Lief Dagboek (16). Afgeserveerd!

 

♥   Wat is dat nou, Billy? De telefoon staat roodgloeiend.

–   Ja, het spijt me, schoonheid, ik ben volledig afgeserveerd.

♥   Hoezo? Was ’t niet gezellig? Een politiek eetavondje met vrienden en vriendinnen?

–  Nou ja, die vriendinnen kan ik voorlopig wel vergeten. Het eten was lekker, maar mijn toespraakje viel niet bijster in de smaak. Lees zelf maar, hier is een kopie van het script.

Lieve vrienden. En vriendinnen. Politiek is de moeder veler dingen. (Vice-Voorzitster aankijken)  Dat men in het politieke moederbedrijf het voor elkaar niet makkelijker maakt, vindt in de politiek paradoxalerwijze brede overeenstemming. Het politieke bedrijf vertoont in dit verband enig verwantschap met de handel in boeken. Voor elk wat wils van auteurs die elkaar het licht in de ogen nauwelijks gunnen. Slechte recenties betekenen nog steeds aandacht. Volledig negeren, helemaal geen aandacht is dodelijk.

1-2-3

Met een variant op de uitspraak van fractievoorzittter Gregor Gysi van Die Linke, is ook in de boekenwereld van toepassing dat men elkaar beticht van leugens omdat collega auteurs de realiteit uit hun duim zuigen. Vertaald naar  onze politieke kringen kan dit bijgezet worden in de categorie fiction-politiek, waar moeders in het dagelijks leven niets mee kunnen…

(1-2-3-4-5 tellen)

 Teruglezend in ons politieke oeuvre van de afgelopen jaren is één conclusie klip en klaar. Wij bedrijven non-fictionpolitiek!  De resultaten van alle plaatsvervangende oorlogen die wij namens onze  kiezers hebben gevoerd liegen er niet om. Mede dankzij het feit dat wij niets op ijs zetten. In het heetst van het spervuur, als de vonken er afspatten en emotionele incontinentie als een lawine via het platitudentwitterparadijs op ons neerdaalden, hielden wij dapper stand. Dat moet waarachtig maar eens duidelijk worden gezegd… Ook tegen onze opponenten, die wij een warm welkom hebben geboden en hier mogen meeluisteren op ons feestje.

1-2-3-4-5 tellen kijken naar tafel 3

Doorslaggevend was dat wij konden terugvallen op een breed scala van politieke kerncompetenties, gepantserd door fijnmazige microprudentiële debattechnieken. Wij hebben een kristallen bol tijdens deze proxy-wars niet nodig om zinnig  of onzinnig macrobeleid geleidelijk naar de juiste uitgangen te manoeuvreren. Als dan weer eens een ellenlange bergrede werd afgestoken, drukten wij  opponenten op oudtestamentische wijze met de neus fijntjes op de feiten en lazen hen ongenadig de Levieten. Wij kennen onze klassiekers! Bullshittolerantie heeft zo haar grenzen….

kleine pauze, overschouw zaalmimiek

Wij deden gewoon gewoon zonder rood aan te lopen of witheet te worden uit angst een blauwtje voor de kiezen te krijgen. Succes mag overigens best naar de keurig gesoigneerde kop stijgen, een beetje eergeest is gezond. Pas echter op dat dit niet naar de buikpartij uitdijt. Te vaak wordt dit fenomeen in de politiek waargenomen. Gewoon fit, nuchter en zakelijk topics benaderen, ontleden en ongeduldige opponenten rustig als kippen zonder kop van hot naar her achter een paar schijnargumenten aan laten rennen, doen effectief hun werk.

Één belangrijke conservatieve gulden stelregel verloren wij niet uit het oog en voorkwamen daardoor erger. Drie C’s mochten zich absoluut niet totaal vervlechten;

Conflict, Conjuctuur en Crisis….  Daarin zijn wij geslaagd.  Gebeurt dit toch, dan graaft iedereen zich in en eindigt onvermijdelijk in een onoverzichtelijke loopgravenoorlog. Wij kunnen op ons conto bijschrijven dat het áller-allerergste werd voorkomen. Hoewel…, lessen uit het verleden leren dat dit ook weer nieuwe opportunistische kansen biedt, die minder fris werden ingevuld.  Nogmaals, wij konden erger voorkomen.

In dit kader, Gregor Gysi zei nog iets, dat ik graag wil meegeven aan degenen die de schoenen of pumps passen. “Het is het voorrecht van politici op dingen trots te zijn, waar hun eigen prestatie bij nul ligt.”…

/tafel 3 aankijken, blik ten hemel richten met besmuikte zucht)

Nog iets over onze populariteit. De gunstige peilingen hebben goede gronden. Inzicht biedt uit uitzicht. Wij gebruiken daarom veel metaforen om het voor iedereen begrijpelijk te houden. Maar ook om niemand openlijk voor het hoofd te stoten met de kans dat de stekker eruit gaat, so to speak. Dat laatste brengt nulkommanix. Inderdaad, het kan niet vaak genoeg benadrukt worden, de meesten willen of kunnen niet begrijpen dat empathie in de politiek niets met inlevingsvermogen heeft te maken. Politiek is, zoals in de boekenindustrie, keiharde quid pro quo handel op het scherpst van de sneden van tweezijdige zwaarden.

rondkijken, 1-2-3-4-5

Wij etaleren ons als politiek correcte wereldburgers en om als zodanig herinnerd te worden, vragen wij herhaaldelijk met nadruk naar iets, wat er niet is. Nog niet.. Van fiction maken wij geleidelijk  succesvol non-fiction! Daarom nog een ordinaire psychologische politieke truc, die op termijn haar uitwerking niet mist en eerder werd toegepast. Geef de niet meer rondlopende Murphy een nieuwe kans en hedendaags gezicht. Af en toe een klein rekenfoutje moet kunnen. De wereld vergaat echt niet. De tolerantiegrens van kiezers bevindt zich zowiezo ergens in de driestellige miljarden zolang het bij woorden blijft. Slechte recensies brengen ook aandacht, vermits geen foutjes worden gemaakt die direkt de beursinhoud treffen. En dan nog…..

Fouten zijn menselijk, zonder fouten geen foutcultuur, dus minder politieke cultuur. Fouten maken politici menselijker, die daarmee bijdragen aan het menselijke gezicht van de politieke cultuur. Het goede nieuws: daarna kan het alleen maar weer beter worden…

 slok water

WEGLATEN(eventueel???Tijdens een debat gingen wij niet door het lint, elders linten knippen verricht wonderen. Met ieder doorgeknipt lint komt een nieuwe race in zicht. Een nieuwe uitdaging met uitzicht op een nieuwe champagneknaller, waar men als de gesmeerde bliksem bij moet zijn om controle niet te verliezen???).

HIER VERDER. De politiek is geen wensconcert. Waar men ook gaat of staat, lieve vrienden, en vriendinnen, verwachtingen en wensen liggen niet op straat voor het oprapen en zijn evenmin gemakkelijk te vinden in het oerwoud van het internet en media. Soms moet men diepe gaten boren in vers gebakken knapperige broodjes om tot de kern door te dringen.

(geste naar het buffet).

??? Engelsen en Duitsers zeggen zo treffend: The proof is the eating of the pudding und dann die Moral???

Een laatste persoonlijke noot. Ik moest recent aan iemand denken die op latere leeftijd de met het communisme flirtende Harry Belafonte adoreerde. Mijn opa zaliger. Hij begon als een eenvoudige tallyman op smerige en stinkende schepen op ’t IJ bij de KNSM, waar nu flatgebouwen staan. Hij moest noodgedwongen doorwerken tot zijn zeventigste en sloot zijn carriere af als procuratiehouder van een zeepfabriek en enkele sigarenfabrieken.

Wij kunnen nu onze zegeningen in bits en bytes tellen op een klinisch beeldscherm, waarop al naar gelang de afmetingen van het scherm en persoonlijke wensen de politieke bandbreedte en de diepte van de kiezersmassa‘s in alle kleuren zonder vreemde geuren kan worden getoond. Wat een luxueuze wereld van verschil vergeleken met de wereld van opa’s. En oma’s. Al dan niet zaliger.

tot vijf tellen

Nu staan wij voor de zware taak om de digitale revolutie op sociale wijze te integreren in de samenleving. De les uit het verleden met de introductie van de telefoon is, dat kinderen met ingrijpende veranderingen minder moeite hebben dan hun ouders en hun oma’s en opa’s en oma’s. In andere woorden, laten we ons geen fictieve illiussies maken over de toekomst.

<

Vertaald naar de politiek moet men om te beginnen het politieke lef hebben overal in Europa in plaats van het nettobestedingsbedrag,  met zo’n ingrijpende verandering de kiezersleeftijd naar 16 jaar te verlagen. Wist u overigens, dat het merendeel van het aanstormend talent op de Europese golfbanen jonger dan 18 jaar is en deels gesubsidieerd de halve wereld afreist en daarvoor de muziek van de Europese Hymne tot zich moet nemen? We leven niet meer in de wereld van Peter Stuyvesant. Nog niet zo lang geleden werd het kiesrecht voor vrouwen als volstrekt non-fiction beschouwd…

Uitgenodigde lokale Rotary voorzitter tafel 4 aankijken

Lieve vrienden, en vriendinnen, velen willen hun tijd vooruitlopen en nemen het voortouw. Evengoed, laten wij in deze zin juist daarom vanavond onze tijd gebruiken om tenminste nog een beetje gezellig bij elkaar te zijn. Buiten wachten vele uitdagingen, die allerminst als fictief getypeerd kunnen worden.

Afsluitend, ter herinnering aan deze avond is er voor u een door spreker dezes gesigneerde CD op datum en uw persoonlijke naam met een optreden van Harry Belafonte in de kakafonische Muppet Show met een passend liedje. The Banana Boat. Tallyman, tally me banana’s….

Ik zie dat inmiddels de gevulde champagneglazen op tafel gereed staan voor een gezamenlijke toast op een smakelijk lopend buffet en op ons genoeglijk samenzijn. Daylight comes and then we wan‘ go home!

À votre santé!