Cicero’s droom: Nobel’s dynamiet verpulvert schulden. EU redt lauwerkrans en hevel

.HEVELEN en SOCIALISEREN. GEEN BRUG TE VER

Marcus Tullius Cicero  (106 v. Chr. – 43 v. Chr.):

“De nationale begroting moet sluitend zijn. De overheidsschuld moet worden verminderd. De arrogantie van de overheid moet worden gemodereerd en gecontroleerd. Betalingen aan buitenlandse overheden moeten worden verminderd, als de staat niet failliet wil gaan.”

De kletspraatjes aan de stamtafels in de internetkroegen en op andere podia over schuldhulpverlening aan banken en eurolidstaten gevolgd? Politici die instemmen met deze hulp, werden in het beste geval betiteld als ‘dwazen, lafaards, opportunisten, fraudeurs, opportunisten’. Fraude en verraad aan het eigen volk.
Hulp, vergelijkbaar met 115 Marshall plannen, welke onder andere Griekenland niet stabiliseert, maar de geverlanden, met name Frankrijk, destabiliseren.

EUROPA REDDERS
In reaktie daarop ontwikkelen woedende burgers een nieuw haatobject; de autocratisch opererende, monetaire systeempoliticus, die zich opwerpt als ‘Redder van Europa en ‘Redder van de €’. De gevolgen van dit beleid wordt in de geverlanden ogenschijnlijk met een flinke dosis fatalisme aanvaard. Demonstraties blijven uit. Het vrije internet als zeepkist en als vervanging voor pleinen doet haar nuttig werk. Althans, voor politici. En tot nu toe.

Politieke radicalisering is echter één van de meest gevaarlijke gevolgen als antwoord op de economische crisis, de schuldencrisis, de eurocrisis, de democratische crisis  én de politieke crisis.

Politieke radicalisering is er overigens niet alleen bij de ontvangers. Getuige de reakties en commentaren op tientallen ‘cruciale’ Eurotoppen, waar keer op keer ‘Europa’ en/of de euro uiterst moeizaam werd ‘gered’. 1750 Miljard hulp, die en passant (Target2) grotendeels naar banken wordt geleid, waardoor deze hulp wordt ‘gesocialiseerd’ over 230 miljoen euroburgers, wekt ongenoegen. Opiniepeilingen en surveys bevestigen dit. Referenda worden daarom angstvallig omzeild.

“Postdemocratische regimes waarbij de stembusuitslag slechts een wassen neus is en de echte macht elders ligt”, schrijft journalist Philippe Thureau-Dangin in Le Monde.

Waarom houdt de politieke élite dan vast aan een beleid dat hun haat en minachting en weinig publieke erkenning oplevert? Omdat ze vrezen dat een failliet Griekenland, verbannen uit de eurozone, een nog hoger politiek en economisch offer vergt?  Het onweerlegbare bewijs echter heeft en kent niemand. Deze kwestie is blijkbaar te complex. Misschien dáárom dat deze optie van tafel is?

En hoe moet de politieke en economische schade worden berekend, indien de Europese Unie(?) en/of de eurozone uiteenvalt als gevolg van het vasthouden aan het huidige beleid?  Waar schulden op schulden worden gestapeld en afbetalingen, inclusief rente worden vooruitgeschoven? Of kwijtgescholden.

De Europese -en de Nederlandse politiek, nog steeds zwaar getraumatiseerd door Lehman Brothers, besloten middels verbroken verdragen niet de aanbevelingen van ‘No-bailout’ Cicero te volgen. Kredieten worden verleend om schulden af te dekken en lidstaten mogen zichzelf opkopen met geleend geld van het afgewaardeerde EFSM en ESM. Of rechtreeks van de ECB.

NOBELPRIJS
Verdient nu de eurozone wellicht een Nobelprijs voor de Economie voor de uitvinding van het financiële perpetuum mobile als motor achter legale piramide constructies?

Maar zelfs dan verdienen autocratisch opererende Europese politici en regeringsleiders, die evenals ‘No-bailout’ Cicero terecht komen in de geschiedenisboeken als ‘Europa Redders‘ of ‘Europa Vernietigers‘, niet de kwalificatie van ‘idioten, criminelen, lafaards, zwendelaars, opportunisten, volksverraders’ en wat dies meer zij.

Al was het slechts uit respect voor hun voorgangers, waaronder een nog in leven zijnde politicus , die tesamen de geschiedenisboeken ingingen door à bout portant een failliete staat over te nemen.  En in ruil, ingegeven door Franse angst voor Duitse overheersing, instemden met de invoering van een gemeenschappelijke munt. Twaalf jaar later was de Euro er.  Nederland kocht zich te duur in. In 2004 Griekenland té goedkoop. Negen jaar dáárna verkeren de munt en eurolanden in penibele problemen.

Maar niet alleen uit respect, evenzo terwille van de lieve vrede, omdat deze politieke voorgangers niet de gepolitiseerde Nobelprijs voor de Vrede werd toegekend. Noch uit eerbetoon het voorrecht werd gegund deze prijs op de historische datum 10 december (adoptie Universal Declaration of Human Rights te Parijs) mede in ontvangst te mogen nemen.

Ondertussen dendert de Europese trein, getrokken door een ‘Made in Germany’ groen ge-electrificeerde locomotief met biodiesel hulpmotor dapper voort over bedenkelijk geslagen bruggen. Niemand weet echter bij benadering hoe lang dit avontuur nog duurt en hoe de bestemming er uitziet. Ondanks mooie sprookjes. De voormalige DDR heeft ter wille van de vrede tot nu toe naar schatting  720 Marshall plannen gekost.

Ringelingeling, de Quadriga‘ staat binnenkort op de stoep met de collectebus. Twee politici, Van Rompuy en Barroso plus twee schatbewaarders, Draghi en Juncker. Zij willen nog veel meer van al dit fraai’s. Inspraak niet gewenst.

Staat hoog op de agenda, nadat met veel publicitaire opsmuk in het bijzijn van vier jongeren de gepolitiseerde Nobelprijs voor de Vrede uit handen van de Voorzitter in ontvangst is genomen. Tevens Voorzitter van de Raad van Europa. The show must go on. Met de NATO langs de lijn in een ‘strategic partnership.’

“Bravo EU, chapeau! Well done! Gut gemacht! Goed gedaan! Bien Fait!”

Maar wie redt straks de redders als ‘lenders of last resort‘.

De ECB als ‘Big Spender of last resort‘?

-0-0-0-

Van Rompuy, press release, Dec. 9th, 2012: “We want Europe to become again a symbol of hope.”

Achter de links : Aad Verbaast, consilium.europa.eu, Bloomberg, Demonocracy, Euractiv, FAZ, Guardian, IFO Instituut, ISP, Le Monde, NATO, NYT, Presseurop, het Parool, Der Spiegel, Project Syndicate, Volkskrant, Welt, Wikipedia.

Advertentie