Vrolijk, systeemrelevant Pasen!

 

 

“Verdijsselbloemd nog an toe, het eu van Columbus”

 

Advertentie

Spaarders, hoedt u voor de EU en de Eurogroep

 

SPAARGELD ONTEIGENING IN HET “JAAR VAN DE EUROPESE BURGER” 

Europese belastingbetalers ervaren keer op keer dat afspraken en verdragen worden gebroken. Iedere klant en spaarder bij een bank in de eurozone moet nu ook rekening houden met de kans dat de “Eurogroep“ naar believen spaargelden kan onteigenen. Met Cyprus is inmiddels een formidabel precedent geschapen. Uit de EU centrale in Brussel komen geen tegenwerpingen.

Teken aan de wand is, dat discussie’s over deze politieke trend in ‘Europa’ niet eens meer over het principe gaan, maar over de hoogte en percentage’s waarmee Europese burgers onteigend kunnen worden van spaargelden. Zelfs de Voorzitter van het Europees Parlement, Martin Schulz, praat ‘cijfers’ in plaats van ‘principe’. Kennelijk is “bail-in” inmiddels gewoonterecht geworden voor politici.

Geruststellende woorden van politici zijn zo ijl als de lucht waarin ze worden uitgesproken omdat nergens wettelijk is vastgelegd dat spaarders niet onteigend mogen worden. Binnen dit politieke vacuüm opereert en experimenteert de eurogoep nu met bail-in constructies voor spaargelden van Europese burgers zonder iedere vorm van wat voor soort legitimatie dan ook. Cyprus als proeftuin en operationeel oefeningsterrein. Inclusief uitgerold prikkeldraad uit angst voor ‘onregelmatigheden’.

Dat het wantrouwen jegens politici in brede kringen ongekend hoog is, getuige verkiezingen en de politieke crisis binnen de EU, is op termijn minder schadelijk dan het geschade vertrouwen van burgers in de geloofwaardigheid en de stabiliteit van de euro, het eurosysteem én de EU.  Politici zijn vervangbaar, de euro is er om te blijven volgens dezelfde politici en monetaire beleidsmakers bij de ECB.

Wat kunnen gewone spaarders daartegen ondernemen?

Weinig, de democratische mogelijkheden om op korte termijn de eurogroep en andere politieke beslissers tot andere gedachten te brengen, ontbreken. Rest slechts, voor zover mogelijk, een beroep te doen op het gezonde verstand van volksvertegenwoordigers met partijpolitieke belangen. Want uiteindelijk is op zó’n manier nivelleren toch weer ‘een beetje feestje’ met zo’n principieel gewoonterecht in de achterzak.

En ondertussen hopen dat wel geluisterd wordt naar verontruste topmensen in de financiële wereld, die nét niet zeggen dat het gestuntel van de eurogroep onder het voorzitterschap van Dijsselbloem zorgwekkend is. En daarom druk bezig zijn ‘Zwarte Piet’ kaarten aan elkaar uit delen.

-o-o-o-

 

Aad Verbaast: Dijsselbloem en het cyprus precedent

‘Vertrouwen’ : http://www.bbc.co.uk/news/business-21844363

“Specifically, it may shake confidence in the EU’s handling of the eurozone crisis and spark concerns about its ability to announce unprecedented measures whenever a new country gets into trouble.

Some analysts have warned that the deal sets a dangerous precedent, and may cause runs on banks in other countries, where savers worry that their bank accounts may be plundered should their economies get into trouble.”

De VERENIGDE SCHULDEN van EUROPA.

AFTREDEN VAN EUROGROEP VOORZITTER DIJSSELBLOEM GEWENST NA POLITIEKE BLAMAGE

Wie wordt de eerste en echte Alexander Hamilton van Europa? Indien hij er al niet een beetje is in Brussel  met een soort van ministerie onder een andere naam en een Federale Bank in Frankfurt.

Vergis je niet, het is geen eer. Hamilton was de eerste Minister van Financiën in de Verenigde Staten. Hij ruïneerde 220 jaar geleden de kersverse federale Verenigde Staten dankzij een fiscaal pact met lage rente’s, “bail-out” clausules, grootschalige federale garanties en ruimhartige projektsubsidies voor failliete lidstaten. Identiek aan het hedendaagse Europese beleid met lage rentes en speculanten, die vertrouwden op federale garanties en ramschpapier van failliete staten opkochten. Destijds en nu.

De UNITED STATES of AMERICA
Opeenvolgende politieke konflikten over deze kwesties resulteerden allereerst in een crash in 1841. Een tiental staten gingen failliet omdat de federale overheid de lasten niet meer kon en wilde dragen. Uiteindelijk mondde dit beleid, naast de strijd om de afschaffing van de slavernij, uit in de peperdure en bloedige Amerikaanse Burgeroorlog. “De oorlog ging om het behoud van de Unie, niet om de afschaffing van de slavernij”.

Vervolgens gingen wederom een paar staten failliet dankzij dit oorspronkelijk politieke geharrewar, waarna uiteindelijk alle lidstaten géén “bail-outs” door de federale overheid en evenwichtige begrotingen overeenkwamen. Een rem op schuldenopbouw.

De VERENIGDE SCHULDEN van EUROPA
Hoe men ook in brede zin over het het huidige Amerikaanse monetaire beleid moge denken, uit bittere ervaringen hebben de Amerikanen een monetair systeem ontwikkeld dat tot op de dag van heden geen federale of gemeenschappelijke “bail-out” clausules voor lidstaten toestaat. Ongeacht of de lidstaten wél of niet “systeem relevant“ zijn.

Zoals het oorspronkelijke EMU verdrag en het Verdrag van Maastricht ook geen “bail-out” clausules voor lidstaten kenden. Laat staan voor banken. Systeem relevant of niet.

Dit impliceert niet dat de United States of America een kant-en-klaar recept op de plank hebben liggen voor de eurozone, waar ook nog de Brusselse Europese Unie met een flinke vinger in de rijstebrij van de euro roert. De Amerikanen kenden tenminste één muntsoort.

WAARSCHUWING
Gegeven de huidige chaos in de eurozone, kan de geschiedenis achter het federale Amerikaanse monetaire systeem wél dienen als een serieuze en realistische waarschuwing aan in bosjes over elkaar struikelende en bekvechtende politici. Vele gevoelig liggende kwesties en enorme obstakels moeten overwonnen worden om een werkelijk functionerend “federaal” eurosysteem in vrede het licht te laten zien.

En wees voorzichtig met federale -lees “Brusselse”- belastingheffingen. De eerste “Tea Party” was destijds het gevolg. Nu ook serieus in Europa in een land dat zo langzamerhand als enige in de eurozone haar economie redelijk op orde heeft, hetgeen ironisch genoeg, afgunst en weerzin opwekt.

Misschien had Juncker gelijk toen hij waarschuwde voor oorlog. Maar om andere redenen dan Juncker aanvoerde. Of beiden…

Een lange weg is nog te gaan alvorens een Europese Politieke Unie een Europese Monetaire Unie legitimeert. Alleen dáárom al moeten politici oppassen welk ‘?beleid’ wordt gedecreteerd.  Politici spelen met vuur. De goede kant, dat referenda onvermijdelijk dichterbij komen om de lieve vrede te bewaren.

VOORBEELD “CYPRUS”, “ARGENTIJNSE” TOESTANDEN?
Cyprus als ogenschijnlijk geïsoleerde proeftuin, waar banken met prikkeldraad worden afgeschermd, én als voorbeeld voor wat niet dóórdenkende, inadequate politici kennelijk nog meer in pacht hebben, voedt niet alleen het allang bestaande wantrouwen in het zogenaamde “Jaar van de Europese Burger” in de aanloop naar de verkiezingen voor een omstreden Europees Parlement.

-o-o-o-

Meer lezen?  Cicero’s droom: Nobelprijs voor de Vrede: Nobel’s dynamiet verpulvert schulden. EU redt lauwerkrans en hevel.

Nog meer: Aad Verbaast. Over Dijsselbloem, wisseltrucs, garanties en stofzuigerzakken/

Politiek is niet de kunst van het onmogelijke faciliteren

In Depth: The EEAG Report 2013 on the European Economy 2013

Ophef over Johanna? 57 kilo plastic in haar buik had ze niet.

In het Mediterrane zwembad van Europa’s wintertuin bij Almeria werd 57 kilo plastic gevonden in de buik van een walvis.

“In all the whale’s stomach contained two dozen pieces of transparent plastic, some plastic bags, nine metres of rope, two stretches of hosepipe, two small flower pots and a plastic spray canister”, meldt dit artikel in The Guardian. En meldt dat 2.4 ton plastic afval per hectare wordt geproduceerd in die wintertuin, dat via rivieren in zee terecht komt.

Enfin, who cares, wanneer werkloosheidscijfers vergelijkbaar zijn met 1936 ten tijde van Franco’s regime? En Spanje geplaagd wordt door een van de grootste corruptieschandalen ooit, een vastgoedcrisis, de centrale in Madrid de gevolgen grotendeels afwentelt op de regio’s, belastingen verhoogt en in opdracht van een  zgn. ‘bad bank’ waar hypotheekschulden worden geparkeerd, deurwaarders op pad stuurt.

Gelukkig kan Madrid nog pochen op het wereldkampioenschap voetbal, dat dankzij separatistische Catalanen werd binnengesleept ten koste van een voetbalbubble van 3.6 miljard. En Spanje ook nog eens worstelt met een constitutionele crisis vanwege dit corruptieschandaal, geruchten over een coup en een hoogst omstreden troonopvolger. Alsof de jaren ’30 in Spanje zich herhalen.

Twee dode walvissen, twee verhalen. Het leven gaat ondertussen door, keep on dreaming over inspiratie en een  ‘mooi feestje’.

 

General Franco in 1936

-0-0-0-

http://www.presseurop.eu/nl/content/news-brief/3511531-financiering-voetbalclubs-onder-de-loep

Ooit de vraag gesteld of Nederland ook te groot is om failliet te gaan?  http://www.presseurop.eu/nl/content/topic/2129841-spanje-te-groot-om-failliet-te-gaan

Corrupte modderpoel: http://www.presseurop.eu/nl/content/article/3437821-malaise-en-politieke-crisis

NOS op 3: http://nos.nl/op3/artikel/453090-johannes-blijkt-toch-johanna.html

Plaatjes : Creditgrab http://www.guardian.co.uk/world/2013/mar/08/spain-sperm-whale-death-swallowed-plastic

Reusachtige collaterale schade dankzij Europese reddingsoperaties

De gevolgen van de overgewaardeerde euro en zichzelf overschattende politici.

Eerst dreven de niet meer onafhankelijke ECB en politici de koers van de euro op met aankondigingen dat de ECB, het EFSM, het ESM en talloze hulpprogramma’s zich op kosten van belastinggbetalers garant stellen voor het terugbetalen van de overheidsschuld van perifere landen in Europa. Enig vertrouwen in de euro was hersteld, staatshuishoudingen en banken werden gered van faillissementen. Althans, voorlopig.

Wat deden politici indirect echter nog meer met de ECB, en direct  met ‘hun’ EFSM en ‘hun’ ESM?  Beschermende politici stelden de markten gerust door relatief goedkoop geld van de solide kernlanden naar de periferie te dirigeren. Mondiaal werd het daarom weer attractief om in Europese obligaties, risico’s afgedekt door belastinggeld, te investeren. Hetgeen vervolgens de eurokoers kunstmatig opdreef. Dit is de werkelijke oorzaak voor de opwaardering van de euro, die met name voor Frankrijk, nu voor problemen zorgen.

Tegelijkertijd wijst dit op een fundamenteel dilemma van het politiek ge-orchestreerde bailoutbeleid; maatregelen om de financiële markten te stabiliseren en banken te redden, dreven niet alleen, zoals gepland, uiteindelijk de prijs van staatsobligaties op, maar ook de koers van de euro. Die vervolgens prompt daalde, ó ironie, na de Italiaanse verkiezingen. Terwijl, wederom ‘ó ironie’, de staat werd opgezadeld met hogere rentelasten.

Da’s mooi meegenomen voor de schuldeisers van de probleemlanden, maar uiteindelijk slecht voor de mondiale concurrentiepositie van de lokale en Europese economie. Inmiddels ook doorgedrongen in Nederland. De huishouding van de staat is tijdelijk gered, de economie heeft last van een hoge, in feite overgewaardeerde eurokoers en ligt mede daardoor op haar gat.

Dit zogenaamde ‘reddingsbeleid’ verergert vanuit macro-economische oogpunt de recessie en zorgt uiteindelijk als katalysator voor nog meer werkloosheid dan er al was. Extreem omgekeerd, gebeurtenissen, zoals recent de Italiaanse verkiezingen, die de financiële markten tijdelijk enigzins destabiliseren, of minder uitzicht bieden op garanties voor rendementen op staatspapieren, kunnen de economie stabiliseren en aanzwengelen. Meer kans op export dankzij een lage wisselkoers.

De sterk wisselende en opgelopen eurokoers duiden tegelijkertijd op de beperkingen van de Europesees reddingspolitiek. Door de goedkope kredieten, hulp- en steunprogramma’s, ontstonden met name in Zuid-Europa inflatoire economische bubbels die implodeerden met het begin van de financiële crisis. Met als gevolg plotseling verslechterde kredietvoorwaarden en totaal dure economieën. Bovendien verhinderen deze programma’s de broodnodige afwaarwaardering van bedrijven, goederen, vastgoed en verlaging van prijzen en lonen, waarna vers kapitaal kan worden aangetrokken om nieuwe, andere economische groei te realiseren.

Als voorbeeld Frankrijk’s verouderde economie, die bovendien sterk is gericht op Zuid-Europa. Volgens een studie van Goldman Sachs moet Frankrijk 35% goedkoper worden ten opzichte van Duitsland om in verhouding tot andere landen haar schulden enigzins draaglijk te maken. Duitsland, waar alles ook niet een Walhalla is -de verschillen tussen arm en rijk zijn groot, dat in het begin van de jaren ’90 de basis legde voor Europese afgunst en Europese hoop. ’t Is maar van welke kant men het bekijkt.

Wat kan de ECB nog doen om de scheefgegroeide verhoudingen recht te trekken? Met inflatoire, bijgedrukte euro’s buitenlandse valuta opkopen totdat de koers van de euro weer is verlaagd en overeenkomt met de waardering in verhouding tot de schulden en luchtballonen in de eurozone.  Pas dán ontstaat, in combinatie met eerder genoemde afwaarderingen, weer ruimte voor economische groei passend in mondiale verhoudingen. Niet eerder.

Misschien moeten we de Italianen, die op de politieke clowns Berlusconi en Grillo stemden, wel dankbaar zijn. Helemaal gek zijn Italianen ook weer niet…. Want een paar dingen maakten deze verkiezingen duidelijk.

De kunstmatig opgewaardeerde euro heeft slechts geleid tot reusachtige collaterale schade. Aangericht door politici  die met een ondemocratisch tot stand gekomen Europees bailout beleid valse verwachtingen hebben gewekt, welke niet gerealiseerd kunnen worden en nu als een boomerang terugkeren op het verkeerde adres. Over kwetsbaarheid en incasseringsvermogen bij nieuwe tegenslagen nog niet eens gesproken.

Een beleid dat uiteindelijk niet alleen de crisislanden raakt, maar nu ook de ‘solide’ landen, waar belastingbetalers en gepensioneerden de onaangename gevolgen van deze onvoldoende doordachte reddingspolitiek in hun beurzen beginnen te voelen. En tegelijkertijd programma’s voor afwaardering van sociale verworvenheden en inflatoire doodordinaire lastenverzwaringen op volle toeren draaien.

De les zijnde, zoals eerder gebeurde met de invoering van de euro -maar niet ter harte werd genomen, dat degenen die het primaat van de politiek boven voorspelbare macro-economische wetmatigheden plaatsen, eufemistisch geschreven minstens enige terughoudendheid past.

Ook wanneer diegenen de toekomst van Europa in de etalage te pronk zetten. Want deze crisis gaat inderdaad nog jaren duren om de reusachtige collaterale schade te herstellen. Beter nog, opruimen, wat nog bruikbaar is bewaren en volledig opnieuw bouwen. Met een nieuw fundament.

-0-0-0-

http://www.faz.net/aktuell/wirtschaft/europas-schuldenkrise/eurokrise-ezb-unzufrieden-mit-rolle-in-der-troika-12103163.html

http://aadverbaast.wordpress.com/2013/02/17/over-dijsselbloem-wisseltrucs-garanties-en-stofzuigerzakken/

http://www.dagelijksestandaard.nl/2013/02/eurobedrog-deel-i-de-kosten-van-de-euro-700-miljard-en-counting

Plaatje: credit http://surrealtec.com/analyses/4068