Wat zijn uw takken wonderschoon
Ik heb u laatst in ’t bos zien staan,
Toen zaten er nog vruchtjes aan,
O denneboom, o denneboom,
Wat zijn uw takken wonderschoon.
Beste Vadertje Winter,
Ben net ontwaakt uit een zoet, veel te warm en half dromerig winterslaapje en maak me al een tijdje bezorgd om je welzijn. Geen SMS-jes, geen mails. Op je sneeuw-Apps verschijnen alleen grasgroene bergweiden. Waar ben je in godsnaam? Ondertussen ontvang ik shockberichten dat je zesduizend kilometer verderop in de Rotsige Bergen huishoudt. Laatst belde ik nog naar betoverend schone Meri Belle ergens in de drie valleien of je daar toevallig was. “Misschien op de top van die vulkaan in Kenia of zo, maar hier is hij in geen velden of wegen te bekennen“, volgens Meri Belle.
Zo gaat het niet langer, Vadertje Winter! Wat is er met je aan de hand? Heb je jouw komst bij ons voor de zoveelste keer op ijs gezet?
Hier schieten de tulpen naast de crocussen uit de grond. Over de madeliefjesplaag in het verzopen gazon maar even zwijgen. Hoog tijd dus om je maar eens te schrijven in de hoop een gevoelige snaar te raken en een voelbaar levensteken van je te vernemen. In Lima waar het nu zomer is en verse aardbeien van de warme grond worden geserveerd, zijn ze jou ook al liever kwijt om het niet al te ingewikkeld te maken.
Vadertje Winter, in godsnaam, waar hang je uit? En wanneer kom je niet zoals die heiligen ieder jaar weer terug? Last van een burn-out?
Weet je, Vadertje Winter, ik heb in afwachting van jouw komst een kerstboom uit het bos gehaald, waarvan de in de zomer geplukte vruchten nu hun dienst bewijzen. Je hoeft ‘t het niet te geloven, maar ik ben net terug van een droomreis. Een in dit jaargetijde eigenlijk niet passende themacruise over schoonheid ten tijde van de antieke MED.
Wat we daar zoal niet beleefd hebben… En op ons dak kregen… In Livorno zijn we bijna verzopen! Vroeger had ik zelfs in mijn stoutste dromen zo’n droomreis absoluut niet kunnen bedenken. Helaas, wat een sprookje had moeten worden, eindigde in een nachtmerrie…
Of je het gelooft of niet, we hadden ook schimmeltjes aan boord op wiens ruggetjes we van dek naar dek en van bar naar bar hupten. Die moesten we naar hun stal in de buurt van Istanbul brengen omdat ze ingeruild werden voor wintervaste ezels omdat jij eraan zou komen, Vadertje Winter. Bij het afmeren in Leghorn, sorry Livorno, ging iets fout. De kont van de cruiseliner schoof onzachtzinnig een stukje in de salon op het megajacht van mijn beste vriend, dat hij speciaal voor deze gelegenheid uit Saint Tropez liet overvaren.
Ineengezakt tussen de puinhopen zei hij wanhopig dat dit echt de allerlaatste keer was vrienden uit te nodigen om jouw komst feestelijk in te luiden. Een schimmeltje stond van pure angst te stampvoeten in zijn stuurhuis. En wie was de grote afwezige? Juist! Jij! Met jouw aanwezigheid was dit nooit gebeurd en hadden we gewoon Dolomiti Ski gedaan.
Om het onnoemelijke leed enigzins te verzachten bood ik aan om op kosten van die cruiselijn dan maar eten en drinken te regelen bij hun civiele dienst. Van die kapitein hadden we immers nog het nodige tegoed, nietwaar?
“Maar dan alleen belegde broodjes, koffie en thee, heren! We moeten nuchter en bij de tijd blijven“, zei Mag, de bijnaam van de schuchtere ega van beste vriend. “Doe mij liever een vierdubbele Schotch met zonder ijs“, zei hij. “Doe ik met je mee. Minstens twee taxfree literflessen dus. Plus cognac en Schnapps voor de afterparty tijdens het dessert in plaats van after ski,“
“En voor ons allemaal driedubbele schaamlipjes“, klonk naast me. “O, wilt u dan meteen eerste klas hutten erbij?“, vroeg ik aan een vaag bekende kerel. Een partner aan zijn zijde had ik niet kunnen ontdekken, maar ergens ging een lichtje branden. We hadden elkaar ooit eerder ontmoet in een of ander donkerbruin gerookt lokaaltje, waar hij alsmaar over derivaten zwetste.
“Ah ja, nu herinner ik u, meneer. U bedoelt de alcoholische drankjes onder die naam uit het proeflokaal naast dat snobby eettheatertje met toiletten op de eerste etage in het namaakdeel van de echte Jordaan aan de verkeerde kant van de Rozengracht gezien vanaf de Brouwersgracht in de buurt van een beroemd hoofdbureau?“
“Pér-cies, het is niet altijd wat het lijkt. Zo zit de normale wereld niet in elkaar. Zulke schaamlipjes bedoel ik, want we gaan in het bijzijn van de kapitein driemaal proosten op ons scheepsrecht. Vergeet de glaasjes niet. Wat een puinhoop hier.“
Wel, Vadertje Winter, om een verhaal niet te lang maken, binnen de kortste keren hebben matrozen van het cruiseschip een reddingsboot uitgezet om scheepsrecht op te vissen. Beste vriend was des duivels.
Waarom schrijf ik uitgerekend dit verhaal, Vadertje Winter? Ik zal een poging wagen dit uit te leggen. Zoals in de Bijbel en passend in dit jaargetijde, de sterkste verhalen zijn het meest aansprekend om indruk te maken en de ernst van de situatie te benadrukken.
Overigens begin ik niet aan stalken. Het is maar dat je ‘t weet. Zo goedgelovig en volgzaam ben ik ook weer niet. Bovendien ben je daarvoor veel te ver weg in Columbia, Calgary of bij Mount Everest. Daarom heb ik nu bij mijn kerstboom die de winter moet overleven, onder het genot van zelfgebakken kerstkransjes van de zomerse vruchtjes uit die boom binnen handbereik, eindelijk de tijd om in alle rust een moreel beroep op je te doen.
Nogmaals, Vadertje Winter, zo gaat het écht niet langer. Je afwezigheid veroorzaakt alleen maar onzekerheid. Spreekwoordelijk stijgt het water hier tot de lippen in plaats van sneeuw en vorst! Iedereen wil zo langzamerhand ook wel weer eens een stormachtig spektakelstuk. De Tocht der Tochten!
Kom alsjeblieft terug! Bezorg ons tenminste een vreedzame, witte kerst met daarna een prettige jaarwisseling in dezelfde kleuren tot tenminste, maar voorlopg liever tot en met Drie Koningen. Daarna kunnen we weer verder zien, zo veelbelovend ziet een en ander er toch al niet uit. In allerlei sussende berichten kan tussen de regels de ware strekking worden gedestilleerd. Waar kennen we dit van, Vadertje Winter? Laat ons nu voor eventjes niet in de steek!!!
Beste Vader Winter, ik neem er nog eentje -of twee- op je welzijn en spoedige terugkomst. De welgemeende lieve groeten van een machteloos toekijkend fictief personage, welke zich in menig opzicht niet zoveel onderscheidt van zijn Maker.
KING BILLY's REPUBLIC 