Europa, quo vadis?

Het Europees Parlement kan in relatie tot de EU worden vergeleken met de centrale ondernemingsraad van een multinationale onderneming.

Het Europees Parlement is ook na de herformulering van Artikel 14.2 in het Verdrag van Lissabon en zoals de formulering in Artikel 10.1 duidelijk maakt,  geen representatief orgaan van één soeverein Europees Volk.

Dit spitst zich toe op het feit dat dat de samenstelling van het aantal toegewezen parlementszetels aan een lidstaat uitsluitend een afspiegeling is van de politieke verhoudingen in lidstaten en het aantal zetels per lidstaat wordt vastgesteld op basis van het aantal inwoners van deze lidstaat met een minimum van zes zetels voor kleine lidstaten.

Kortom, de aanspraak, dat het Europees Parlement een democratische geligitimeerde volksvertegenwoordiging is op Europees niveau, struikelt simpelweg op het feit dat er geen sprake is van één Europees volk. Misschien mag dat in de verre toekomst anders zijn, is, maar nu is de EU een gemeenschap van verschillende volkeren, die per land worden weerspiegeld in het Europees Parlement.

De EU is een verbond van staten, geen Europese Bondstaat. Parlementen van de lidstaten kunnen weliswaar autonomie aan dit verbond overdragen, maar zij zijn de soevereine eigenaren van het Verdrag van Lissabon, niet het Europese Parlement. In het bedrijfsleven  zou men de rol van het Europees Parlement in relatie tot de EU kunnen vergelijken met de Ondernemingsraad van een multinationale onderneming.

Politieke processen in de Brusselse Republiek. 

Ondertussen is het inmiddels zover gekomen, dat noch het Europees Parlement, noch souvereine parlementen van lidstaten de soevereine macht bezitten op tal van terreinen wetgeving te maken, deze goed of af te keuren en politiek beleid van dit verbond te sturen ondanks dat nationale parlementen eigenaren zijn van het Verdrag van Lissabon. Lees hier hoe lijsttrekker Jean-Claude Juncker reeds in 1999 dit paradoxale beleid verwoordde in Der Spiegel.

Wat gebeurt, indien  souvereine parlementen niet kunnen ingrijpen?  Hoe werken deze politieke mechanismen?

 Vóór de invoering van het eurosysteem, was er de Economische Monetaire Unie, waar deelnemende staten konden of moesten uitstappen, indien bijvoorbeeld betalingsplichten door staten en banken niet konden worden nagekomen.

Met het Verdrag van Maastricht en de invoering van de euro werd de geldpolitiek echter naar Europees niveau getild. Tegelijkertijd werd fiscaal beleid met boeteclausules ingevoerd vanuit Brussel, waarbij nationale parlementen het nakijken kregen.

Uittreden werd min of meer onmogelijk gemaakt, hoewel  afkopen door lidstaten van staatsschulden oorspronkelijk nog was uitgesloten, zoals in het EMU. In het kielzog van Lehmann Brothers en de eurocrisis, transformeerde vervolgens het centrale monetaire eurosysteem (ECB) om politieke redenen naar een schuldvereffeningssysteem (Brussel) voor staten en banken.

Met als gevolg dat een zuivere scheiding van geldpolitiek (ECB) en fiscale politiek (Brussel) dankzij deze politieke mechanismen niet meer mogelijk is. De souvereine monetaire geldpolitiek op Europees niveau is links en rechts ingehaald door ondemocratisch vastgesteld fiscaal beleid dat evenwel op lidstaat niveau wordt uitgevoerd en aangepast naar gelang de omstandigheden en politieke haalbaarheid. De ECB kocht tijd zodat politieke mechanismen hun werk konden doen.

Politici, die oppervlakkig verstand van monetaire geldpolitiek hebben, verwijten nu critici ‘euro-scepticisme’ of zelfs vijandelijkheid jegens Brussel, maar gaan volledig voorbij aan het gebrek aan democratische legitimatie van dit beleid dankzij de mogelijkheden van het Verdrag van Lissabon, waarvan nationale parlementen de souvereine eigenaren zijn.

Een parallel betoog kan worden opgezet voor het buitenlandse politieke beleid van de EU en het Transatlantisch Trade and Investment Partnership (TTIP).

Verkiezingen! Maar wat daarna?

Zo vlak voor de Europese verkiezingen zou iedereen eens kunnen nadenken over de politieke rangorde en politieke verhoudingen onder het Verdrag van Lissabon en wat dit betekent voor politieke discipline en politieke ethiek in de EU, voor het eurosysteem en uiteindelijk voor de verschillende volkeren in Europa. En daarbij vooral niet het Transatlantisch Trade  and Investment Partnership (TTIP) vergeten in deze overwegingen mee te nemen.

Besef dan dat onder de huidige Grondwet van het Europese Project – het Verdrag van Lissabon –  een ‘én-én’ Éuropees politiek beleid soevereine volksdemocratie is uitgesloten en nog steeds soevereine nationale parlementen op tal van gebieden op subtiele politieke wijze buitenspel worden gezet.

Het zou rampzalig zijn wanneer democratie nog verder wordt wordt opgeofferd terwille van de redding van de euro, staten, banken en de eenwording van Europa.

Ergo Europa, quo vadis?

Advertentie

BARROSO, MERKEL, SCHÄUBLE, als beelden kunnen spreken.

Schäuble had op 19 oktober 2011 een vooruitziende blik. ESM, maximaal 211 miljard.
“DAS IST ES. PUNKT, AUS, SCHLUSS, BASTA!
-woordelijk in het Duitse parlement-“

“Referenda zijn niet uitgesloten”

Barroso in de Frankfurter Allgemeine Zeitung, onder andere over Bankentoezicht:
“Unsere absolute Priorität ist die Schaffung des einheitlichen Aufsichtsmechanismus für Banken. Nur auf dieser Basis können wir Vertrauen schaffen. Darauf aufbauend, müssen wir uns dann einem besseren gemeinsamen Management für Bankenkrisen widmen, insbesondere der geordneten Abwicklung von Banken. Ich will nicht die Spareinlagen der Deutschen nehmen und damit die Spareinlagen der Spanier absichern. Das ist undenkbar! Wir wollen die Stabilität des gesamten Bankensektors in der Eurozone erhöhen. Ich bin sicher, dass dies im deutschen Interesse und im Interesse der deutschen Sparer liegt.”

(Geen woord over een ‘Bankenunie’, waar banken zélf  een hoger risicodekkend kapitaal inleggen om ‘?vertrouwen’ te scheppen. Bankschulden in probleemlanden worden nu -deels- ‘vergemeenschappelijkt’ via het EFSM en de ECB).

http://www.faz.net/aktuell/politik/europaeische-union/im-gespraech-kommissionspraesident-barroso-ich-will-keinen-superstaat-europa-11891523.html

Maar dan…   ” Sie ist wieder da “…  Mutti Merkel…!

Over ‘vertrouwen’ (68%, Allenbach):   http://www.fr-online.de/politik/merkel-rede-die-mutter-der-nation-spricht,1472596,17271728.html

“

“Pressekonferenz, Berlijn. “Dieses Mal präsentiert sie sich als volksnahe Chefin für Deutschland, Europa – und darüber hinaus.”

http://www.zeit.de/politik/deutschland/2012-09/merkel-pressekonferenz-euro-krise-spd/seite-1

______________

En hier enkele opmerkelijke citaten rondom de eurocrisis en het ESM:

europa crisis: “bald-kauft-die-ezb-auch-alte-fahrraeder”

-o-O-o-

MARK RUTTE, Kunduz coalitie, zorg, EU, euro, ESM

“Concordia res parvae crescunt, door eendracht komen de kleine dingen tot bloei” *)

EEN FRIS LENTE AKKOORD. ‘WE DID IT, Olli Rehn, JUST IN TIME!’

MET DANK AAN JOLANDE SAP VAN GROENLINKS

ZORG IS ONZE ZORG

MET EEN DOODNORMAAL EIGEN RISICO

Last, but not leased (Lease contracten kennen een looptijd, ‘least’ is bijna nix):
“Hear, Hear! Dáár met het geld naar toe! Europese eendracht maakt macht!”:
Het volkenrechtelijke ‘NO-BAIL-OUT MAASTRICHT’ verdrag is BAILED OUT. We hebben nu een souverein NO-BAIL-OUT Europees Stabiliteits Mechanisme met zowaar ook nog een BANKLICENTIE waarin het Europees Financieel Stabiliteits Mechanisme wordt ge-integreerd!
Een superdeal, nog wel uit nood geboren. Eendracht maakt macht! Het kan niet vaak genoeg herhaald worden.

De randvoorwaarden, zoals bankentoezicht op 6000 banken, regelen we nog even. De competente knowhow is er. Nu de organisatie en ambtenaren en het toezicht dáárop nog. Barroso komt a.s. 12 september met een concept. 1 januari 2013 van start. Is daar goed over nagedacht? Anderen, waaronder Weidmann en Schäuble schatten vier jaar in.

Geen bezwaar dat het hele politieke circus in Europa, waaronder Den Haag op vakantie ging, Mark Rutte? En staat nu iedereen, flink gebruind, plotseling onder tijdsdruk? Peperdure Olympische Spelen promoten? Eerst uitgestelde verkiezingen en nu negen dagen verknoeien?
Wel een begroting op tijd naar Brussel, maar geen nieuw kabinet op de Derde Dinsdag in september?
Terwijl er weinig te lachen overblijft, behalve uw wegwuivende lach, na uw kortstondige regeerperiode? En in Brussel niet structureel wordt aangepakt maar schulden op schulden worden geschoven?
Eén ding is zeker: na de bindende uitspraak van het Constitutionele Hof in Karlsruhe gaan er zaken duurzaam veranderen. Doormodderen op de oude manier is namelijk geen optie meer.

“Concordia res parvae crescunt, door eendracht komen de kleine dingen tot bloei”….

——————-

*) Leuk ‘weetje’:
Met uitzondering van de Franse ‘Vrijheid, Gelijkheid, Broederschap’ bezettingsperiode, was deze Latijnse spreuk reeds in gebruik in het Europese Rijk van Karel V en werd overgenomen door de Republiek der Verenigde Nederlanden in 1588. In 1816 vervangen door het Franse ‘Je maintiendrai’.

********

GEVAARLIJKE MARIO MONTI

‘THE ODE OF JOY’, “ALLE MENSCHEN WERDEN BRÜDER”

De ongekozen Mario Monti, Minister President van het Italiaanse zakenkabinet, zei dat “regeringen soms parlementen moeten opvoeden.”
Waarmee hij werft voor meer handelingsvrijheid voor regeringen. Vlak voor de Nederlandse parlementaire verkiezingen zwegen politiek Nederland, pers en publieke media merendeels en commentaarloos in groten getale.

Voorop gesteld dat de rol van nationale parlementen wordt gemarginaliseerd en dankzij het Fiscale Pact wordt overgeheveld naar Brussel moeten burgers in goed vertrouwen kunnen toestemmen dat politici in Brussel de juiste beslissingen nemen.

Monti bevestigd in feite dat het Verdrag van Lissabon is mislukt. Dit verdrag kent namelijk een belangrijke rol toe aan nationale parlementen, welke Monti nu wil ‘opvoeden’ en tegelijkertijd wil ontmachtigen. Neem daarbij in overweging dat in 2014 een nieuw Europees Parlement moet worden gekozen. Een Europees Parlement dat lokale regeringsleiders, bestuurders en gouverneurs in dubbelfuncties niet controleert.

Maar er is meer. De ECB, bedoeld als onafhankelijke centrale bank voor de euro, is inmiddels de gevangene van dezelfde politici geworden. Een oorspronkelijk als onafhankelijk bedoeld instituut, dat inmiddels failliete staten moet redden om te voorkomen dat én de EU én de eurozone uiteenvalt.
Of is het opkopen van staatsobligaties door de ECB, in nauwe samenhang met het ESM, waarin het EFSM opgaat, niet opgedrongen door politici?

Weliswaar relativeerde Mario Monti achteraf noodgedwongen zijn opmerkingen, maar niet zijn visie. De ontmachtiging van de democratie.

En daarmee fundamentele, grondwettelijk vastgelegde rechten ontneemt van individuele burgers van alle lidstaten van de EU, ongeacht of deze staten deel uitmaken van de eurozone. En Monti, met vele politici in zijn kielzog, bovendien pleit voor feitelijke onbegrensde ‘socialisering’ via het ESM van uit de hand gelopen bankbalansen en staatsschulden. .

Mario Monti onderstreept zijn visie nog eens omdat hij tegelijkertijd niet pleitte voor fundamentele herstructurering van de Europese Unie en het herschrijven van de Verdragen van Maastricht en Lissabon.

Wie zwijgt stemt toe.