Jean-Claude Juncker 1998, gesjoemel met het Verdrag van Maastricht.

 

De euro moest nog geboren worden, de ECB nog opgericht worden, reeds begon het gesjoemel met de bepalingen van het Verdrag van Maastricht. Hoofdrolspelers zijn Juncker, Chirac, Kohl en de toenmalige President van de Europese Commissie, Santer. Met een bijrol voor Duisenberg en Trichet, de eersten en tweede President van de ECB, waar er eigenlijk over de zittingsperioden van Duisenberg en Trichet maar één President van de ECB had mogen zijn.

Volgens het Verdrag van Maastricht wordt de President van de Europese Centrale Bank, die over de stabiliteit van de euro moet waken, voor een periode van acht jaar benoemd. Deze regeling moet voorkomen dat de President van de ECB onder politieke politiek druk wordt gezet, derhalve de onafhankelijkheid van de ECB kan waarborgen…

Nog voordat de ECB überhaupt is opgericht, verzint Juncker een truc om in de komende acht jaar stuivertje te wisselen tussen Duisenberg en Trichet om een potentieel conflict tussen Frankrijk en Duitsland te voorkomen. Er wordt een bepaling opgenomen dat de leeftijdsgrens maximaal 67 jaar mag zijn. Duisenberg treedt na  vier jaar op 67-jarige leeftijd af, de Fransman Trichet volgt hem vervolgens op.

Tevens werd de huidige kandidaat voor het voorzitterschap van het Europees Parlement, lijsttrekker Jean-Claude Juncker, destijds gevraagd om President van de Europese Commissie te worden. Hij weigerde. Hij wilde premier van Luxemburg blijven, dat hem het recht gaf op een zetel in de Europese Raad, de wetgever van de EU;  “Daar kan ik vrijer bewegen“.

Jean-Claude Juncker, nmmmer op z’n mondje gevallen, tijdens een vraaggesprek in de Frankfurter Allgemeine, 20 mei 2014, op de vraag wat hij al eerste gaat doen, indien hij de functie van Barosso overneemt, welke Juncker in 1998 weigerde: “eerst maar eens slapen.”

Klik hier hoe Juncker een elegante oplossing vond voor de benoemingen van Duisenberg en Trichet en een conflict  voorkwam tussen Duitsland en Frankrijk omdat de ECB in Duitsland werd gevestigd, in ruil waarvoor Frankrijk Trichet aan het roer van de ECB wilde.

-o-o-o-

 

Advertentie

Europa, quo vadis?

Het Europees Parlement kan in relatie tot de EU worden vergeleken met de centrale ondernemingsraad van een multinationale onderneming.

Het Europees Parlement is ook na de herformulering van Artikel 14.2 in het Verdrag van Lissabon en zoals de formulering in Artikel 10.1 duidelijk maakt,  geen representatief orgaan van één soeverein Europees Volk.

Dit spitst zich toe op het feit dat dat de samenstelling van het aantal toegewezen parlementszetels aan een lidstaat uitsluitend een afspiegeling is van de politieke verhoudingen in lidstaten en het aantal zetels per lidstaat wordt vastgesteld op basis van het aantal inwoners van deze lidstaat met een minimum van zes zetels voor kleine lidstaten.

Kortom, de aanspraak, dat het Europees Parlement een democratische geligitimeerde volksvertegenwoordiging is op Europees niveau, struikelt simpelweg op het feit dat er geen sprake is van één Europees volk. Misschien mag dat in de verre toekomst anders zijn, is, maar nu is de EU een gemeenschap van verschillende volkeren, die per land worden weerspiegeld in het Europees Parlement.

De EU is een verbond van staten, geen Europese Bondstaat. Parlementen van de lidstaten kunnen weliswaar autonomie aan dit verbond overdragen, maar zij zijn de soevereine eigenaren van het Verdrag van Lissabon, niet het Europese Parlement. In het bedrijfsleven  zou men de rol van het Europees Parlement in relatie tot de EU kunnen vergelijken met de Ondernemingsraad van een multinationale onderneming.

Politieke processen in de Brusselse Republiek. 

Ondertussen is het inmiddels zover gekomen, dat noch het Europees Parlement, noch souvereine parlementen van lidstaten de soevereine macht bezitten op tal van terreinen wetgeving te maken, deze goed of af te keuren en politiek beleid van dit verbond te sturen ondanks dat nationale parlementen eigenaren zijn van het Verdrag van Lissabon. Lees hier hoe lijsttrekker Jean-Claude Juncker reeds in 1999 dit paradoxale beleid verwoordde in Der Spiegel.

Wat gebeurt, indien  souvereine parlementen niet kunnen ingrijpen?  Hoe werken deze politieke mechanismen?

 Vóór de invoering van het eurosysteem, was er de Economische Monetaire Unie, waar deelnemende staten konden of moesten uitstappen, indien bijvoorbeeld betalingsplichten door staten en banken niet konden worden nagekomen.

Met het Verdrag van Maastricht en de invoering van de euro werd de geldpolitiek echter naar Europees niveau getild. Tegelijkertijd werd fiscaal beleid met boeteclausules ingevoerd vanuit Brussel, waarbij nationale parlementen het nakijken kregen.

Uittreden werd min of meer onmogelijk gemaakt, hoewel  afkopen door lidstaten van staatsschulden oorspronkelijk nog was uitgesloten, zoals in het EMU. In het kielzog van Lehmann Brothers en de eurocrisis, transformeerde vervolgens het centrale monetaire eurosysteem (ECB) om politieke redenen naar een schuldvereffeningssysteem (Brussel) voor staten en banken.

Met als gevolg dat een zuivere scheiding van geldpolitiek (ECB) en fiscale politiek (Brussel) dankzij deze politieke mechanismen niet meer mogelijk is. De souvereine monetaire geldpolitiek op Europees niveau is links en rechts ingehaald door ondemocratisch vastgesteld fiscaal beleid dat evenwel op lidstaat niveau wordt uitgevoerd en aangepast naar gelang de omstandigheden en politieke haalbaarheid. De ECB kocht tijd zodat politieke mechanismen hun werk konden doen.

Politici, die oppervlakkig verstand van monetaire geldpolitiek hebben, verwijten nu critici ‘euro-scepticisme’ of zelfs vijandelijkheid jegens Brussel, maar gaan volledig voorbij aan het gebrek aan democratische legitimatie van dit beleid dankzij de mogelijkheden van het Verdrag van Lissabon, waarvan nationale parlementen de souvereine eigenaren zijn.

Een parallel betoog kan worden opgezet voor het buitenlandse politieke beleid van de EU en het Transatlantisch Trade and Investment Partnership (TTIP).

Verkiezingen! Maar wat daarna?

Zo vlak voor de Europese verkiezingen zou iedereen eens kunnen nadenken over de politieke rangorde en politieke verhoudingen onder het Verdrag van Lissabon en wat dit betekent voor politieke discipline en politieke ethiek in de EU, voor het eurosysteem en uiteindelijk voor de verschillende volkeren in Europa. En daarbij vooral niet het Transatlantisch Trade  and Investment Partnership (TTIP) vergeten in deze overwegingen mee te nemen.

Besef dan dat onder de huidige Grondwet van het Europese Project – het Verdrag van Lissabon –  een ‘én-én’ Éuropees politiek beleid soevereine volksdemocratie is uitgesloten en nog steeds soevereine nationale parlementen op tal van gebieden op subtiele politieke wijze buitenspel worden gezet.

Het zou rampzalig zijn wanneer democratie nog verder wordt wordt opgeofferd terwille van de redding van de euro, staten, banken en de eenwording van Europa.

Ergo Europa, quo vadis?

Politici, food for thought… Redt Gelderse Rookworst voor Nederland!

 

Beste volksvertegenwoordigers, gratis food for thought! Gelderse Rookworst biedt u tijdens de Europese verkiezingen alsnog een unieke kans om nieuwe kiezers voor ‘Europa’ te winnen! Speciaal voor Diederik, Henk en Mark Mark in Den Haag, Gelderse Rookworst zal kiezers meer aanspreken dan in forti hun spaargeld voor de oude dag in een verkapt nationaal neo-Zilvervlootprogramma steken. Of wordt dit fonds ook met een deel van de gasopbrengsten gevuld, zoals Noorwegen doet? Eurobonds à la Hollandaise?

Vele politici in de Europese Unie maken slim gebruik van Europese wetgeving om traditionele recepten uit hun lidstaat of regio te beschermen. Fransen, Italianen, Duitsers, Spanjaarden staan vooraan in de rij. Pizza Napoletano uit het land van Beppo Grillo, bier en broodsoorten uit het land van goedkope benzine, smeuige kaas uit het land van Marianne en Spaanse Serrano ham uit Sombreroland, dat Nederland nota bene beconcurreert met kascultuur.

Overal bedreigen vervalsingen de Nederlandse eetcultuur. Rookworst vormt daarop geen uitzondering. Daarom mag voorgekookte Gelderse Rookworst uitsluitend nog zo heten als deze uit Gelderland komt. Zoals de originele met bacteria -die anderen voor een geurig aroma houden- gevulde Franse romige, uit rauwe melk in-no-time geproduceerde kaas, welke reeds menige familie velde; de naar zweetsokken ruikende Camembert de Normandie uit Frankrijk.

Frau Antje en Zeeuws Meisje genieten toch ook bescherming onder de paraplu van Europese patentwetgeving?

Schande, o grote, grote schade, Gelderse Rookworst wordt reeds onder “Bologna worst” geclassificeerd. Met de komst van het Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP) kunnen Amerikanen straks rechten ontlenen aan wat Nederlandse emigranten -“Duutch emigrants”- eens naar Pennsylvania brachten, de Lebanon Bologna worst.

Men wil er niet aan denken, Gelderse Rookworst – Made in the USA. Maar binnen de duistere organen van de World Trading Organisation wordt daar tot in het oneindige over herkauwd met onzekere uitkomst. Karel de Gucht heeft ondertussen wel iets anders te verhapstukken met de Amerikanen en weerbarstige NGO’s. Sla dus uw electorale slag!

U, politici, moeten toch als besten op uw klompen kunnen aanvoelen, dat Nederland niet achter mag blijven nadat een aanvraag voor plaatsing van het unieke Sinterklaasfeest op de Culturele Wereld Erfgoedlijst van de United Nations Organisation dankzij iemand uit Montego Bay hopeloos is gestrand. Bovendien, dankzij sponsoring van de Koninklijke Nederlandse Schaats Bond en de unieke Elfstedentocht verwierf Gelderse Rookworst welhaast zelfs een koninklijk tintje.

Beste Nederlandse politici, maak jullie daarom gezamenlijk en eensgezind sterk voor Gelderse Rookworst in Brussel en Straatsburg! De veelzijdige Europese dis van eenheid in verscheidenheid heeft niets te maken met gepaste bescheidenheid van een kleine partner, die ook haar weg kan vinden tussen grootmachten zodra harde, peperdure noten werden en worden gekraakt.

U weet tenminste hoe wetten in elkaar worden gedraaid en hun weg naar burgers vinden. Andere specialisten willen dit graag met originele Gelderse Rookworst doen!

Doe uw kiezers een tastbaar plezier, met polderen hebt u ervaring, worstel u eensgezind door het labyrinth van het EPM (Europees Polder Model) om Gelderse Rookworst de trotse plaats te geven die zij verdient. Niet alleen op het legislatieve bordje van de nieuwe Europese Commissie en het nieuw gekozen Europese Parlement, maar uiteindelijk ook op de borden met zuurkoolstamppot, onder andere geserveerd in alle kantines en restaurants in Europa en tijdens Europese topbesprekingen in Brussel, Frankfurt, Luxemburg en Straatsburg.

Nederland zal u eeuwig dankbaar zijn! Bedenk daarbij dat Europese kiezers nauwelijks twee gewichtige besluiten kunnen noemen, die in de afgelopen vijf jaar door het Europees Parlement zijn genomen en vele Europeanen de Europese verkiezing een worst zal zijn. Met Gelderse Rookworst komt de cognitieve associatie met ‘Europa’ een stap naderbij. Ook politieke liefde gaat door de maag!

 -o-o-o-

Plaatje: Wiki commons.

 

 

 

 

“Het Europees Parlement is een pretparlement”

citeert de TAZ de Duitse journalist, politicus en satiricus Martin Sonneborn die voor die PARTEI  “internationale mogelijkheden” ziet en gaat deelnemen aan de Europese verkiezingen nadat het Duitse Constitutionele Hof met 5-3 stemmen de drie procent kiesdrempel naar het rijk der fabelen verwees. Die PARTEI was mede-aanklager tegen de drie procent kiesdrempel en heeft volgens de homepage ruim voldoende handtekeningen verzameld om mee te doen aan de Europese verkiezingen. Eerder besloot de Duitse Bondsdag na protesten de vijf procent kiesdrempel te verlagen tot drie procent. Tijdens de Europese verkiezingen in 2009 met een vijf procent kiesdrempel verdwenen 2.8 miljoen stemmen “onder tafel.”

Sonneborn in de Süddeutsche Zeitung, “We zullen maandelijks terugtreden.”  Die PARTEI komt met 60 kandidaten, welke ieder een maand zitting nemen in het Europees Parlement gedurende de vijfjarige zittingstermijn van het Europees Parlement. Tussentijdse herverkiezingen zijn nagenoeg uitgesloten, zodat iedere kandidaat derhalve is verzekerd van een maand deelname aan de werkzaamheden, aan de treinreizen tussen tussen Brussel en Straatsburg v.v. en aan de recesperioden van het Europees Parlement.

Afgaande op het aantal stemmen tijdens de landelijke Bondsdagverkiezingen in september 2013 op Die PARTEI  -“Das Bier entscheidet”, een satirische persiflage op de verkiezingsleus “das WIR entscheidet” van de SPD- ligt tenminste één Europese parlementszetel in het verschiet.

Het Duitse Constitutionele Hof motiveerde haar uitspraak onder andere op de overweging dat van ‘disfunctioneren’ door het Europees Parlement geen sprake is. Bovendien hanteren zeventien andere lidstaten geen kiesdrempel. De traditionele Duitse traditionele politieke partijen, momenteel met 97 zetels vertegenwoordigd in het 736-koppige parlement, moeten naar schatting rekening houden met een zetelverlies van acht zetels aan de kleine politieke partijen. Waaronder de Piratenpartij, Die Freiheit partij en helaas, geen misverstand, de donkere keerzijde van een democratische medaille, de NPD.

Ware sprake geweest van ‘disfunctioneren’ door het Europees Parlement, had het Duitse Hof mogelijkerwijze anders beslist. Voor landelijke verkiezingen in Duitsland geldt om deze redenen een kiesdrempel van vijf procent. Momenteel zijn 162 politieke partijen vertegenwoordigd -verenigd in zeven blokken- in het Europees Parlement, dat weliswaar ‘mede-wetmaker’ is, maar niet over de klassieke competenties beschikt , welke een parlement in een democratisch parlementair staatsbestel ten deel vallen.

Op de vraag (TAZ) bij welke partij of welk blok Die Partei gaat aansluiten, antwoordde Sonneborn, “Er zijn zoveel imbecielen (Schwachköpfe) die voor Europa zijn en zoveel imbecielen die tegen Europa zijn, dat we nog helemaal niet weten waar we staan.”

Dat (het Europees Parlement) is ook een hoger niveau van een pretparlement indien men de richtlijnen voor de dikte van pizzadeeg en voor oliekannetjes op tafels in beschouwing neemt. Ik geloof dat wij daarin goed passen.” (SDZ)

-o-o-o-

Plaatje: Schermsnip homepage Die Partei.

Europese verkiezingen een Zwitsers referendum?

 

 

De uitslag van het Zwitsers referendum over het vreemdelingenbeleid is koren op de molen voor de linkse en rechtse populistische politieke partijen. De uitslag wordt beschouwd als een overwinning van ‘Het Volk’ op de politieke élite. Met minder dan honderd dagen te gaan voor de Europese verkiezingen is ‘EU-bashing’ reeds in volle gang. Dit thema is bij uitstek geschikt om ontevreden kiezers af te vangen die deze ontwikkeling met lede ogen aanzien uit angst hun nationale identiteit en soevereiniteit te verliezen.

De traditionele €Uropa-vriendelijke politieke partijen moeten nu niet uit angst om stemmen te verliezen als antwoord deze populistische partijen geringschattend ‘bashen’, maar dit specifieke thema serieus nemen. Allerminst betekent dit echter dat aan populistische politieke partijen lippendienst wordt bewezen.

Integendeel, dit impliceert dat de wens voor een eigen identiteit niet via de achterdeur wordt afgekraakt en platgewalst, maar in klare taal en daden wordt ingepast in samenhangend beleid waarin reeds multilateraal  ingekapselde Credit Default Swap burgers in ‘de EU’ van “unity in diversity” zichzelf kunnen herkennen.

Zo niet, dan zal na de Europese verkiezingen blijken dat niet alleen Zwitserland het moderne West-Europese boegbeeld is van een historische vergissing.

De schoonmakers van Europa

814 – 2014, 1200 jaar knutselen aan Europa. Van Keizer Karels dood tot Europese Verkiezingen.

Fascinatie voor mooie ronde getallen en belangrijke historische gebeurtenissen maken van 2014 een bijzonder jaar.  Gebeurtenissen en personen, die overal  worden herdacht. Jan en Allemeer knopen daarbij gaarne aan. Zoals aan een door ‘Allemeer’ gewenst ander ritme van Beethovens “Ode of Joy“, een muzikale compositie op Schiller’s “Alle Menschen werden Brüder“ voor een Europese Hymne.  En steken elkaar de loftrompet toe. Een greep uit de grabbelton:

814  – Herdenking van het overlijden van Keizer Karel de Grote.

1914 – Herdenking van begin van de Eerste Wereldoorlog. Aan de funeste gevolgen van de Vrede van Versailles (1919), 95 jaar geleden wordt niet al te gaarne gerefereerd. 41 landen, wereldwijd verspreid, ondertekenden dit imperialistische verdrag met uitzondering van de VS.

1944 – Herdenking van het einde van het Beleg van St. Petersburg, toen nog Leningrad, dat ruim 900 dagen duurde.

1989 – Herdenking van de Val van de Berlijnse Muur, terwijl de laatste Duitse herstelbetalingen voor de gevolgen van WO1 werden voldaan.

Op Hemelvaartsdag, 29 mei 2014, vier dagen na de Europese verkiezingen, ontvangt Herman van Rompuy de Internationale Karelsprijs Aken. Vele staatshoofden, staatslieden, regeringsleiders, politici, bestuurders‚ het ‘Volk van Luxemburg’ en de ‘euro‘ gingen Herman Rompuy eervol voor. Maar wanneer werd in politieke zin Karel de Grote voor het eerst in verbinding gebracht met ‘Europa‘ en voor politiek ge-instrumentaliseerd? Lees hier.

Opgehangen is deze prijs aan Koning-Keizer Karel 1 van het Frankische rijk, (2 april 747 of  748?, † 28 januari 814 in Aken). Temidden van de ruïnes in Rome en heilige Roomse pracht en praal zette de Paus in het jaar 800 tijdens Kerstmis een keizerskroon op zijn hoofd. Imperator van Rome! De echte Imperator trok zich terug naar Konstantinopel. Daarna vertrok Karel naar Aken. Twee heersers in één stad is des duivels oor kussen.

Niet eerder dan rond het jaar 1000 werd  door vrome rechtsgeleerden ‘de Grote‘ aan zijn naam toegevoegd. Hij veroverde nieuwe gebieden,  onderdrukte met grof geweld opstanden en rekende af met de staatsgevaarlijke Longobarden die hun ongewenste sporen van Zweden tot vlakbij de Paus in Rome trokken. Overwonnen stammen en volkeren werden met harde hand consequent onderworpen aan het gezag van de Roomse hiërarchie.

Minder succesvol was hij op  het Iberisch Schiereiland. Met uitzondering van de Catalanen en de Basken, kreeg hij de Arabieren niet klein. Bij Saragossa kreeg hij een bebloede neus. Engeland, Griekenland en Scandinavïe behoorden niet tot zijn Rijk en slechts met moeite onderwierp hij de regio waar eeuwen later de geesteskinderen van Goscinny en Uderzo met Idéfix uit Lutetia hun plekje in de harten van Europeanen veroverden.

Keizer Charlus Magnus, hij bracht orde in chaos en standaardiseerde van alles. Bestuur, de Karolingische munt, taal, onderwijs, de kalender, belastingen, militaire dienst. De Karolingische vernieuwingen, ‘renovatio’, een Renaissance ? De meningen zijn verdeeld. In ieder geval een broodnodige inhaalslag in het verwaarloosde en chaotische Europa met de nadruk op cultuur, grammatica, dialectiek en retoriek, die tot op heden unieke stempels op West Europa drukken. Wetenschap viel daar grotendeels buiten,  “Karl der Große beschäftigte sich näher mit den “Künsten“ der Grammatik und Rhetorik.“

Johannes Fried: „Anderes wie beispielsweise Mathematik, Rechtswissenschaft, Theologie oder Philosophie – grundlegende Disziplinen der westlichen Wissenschaftskultur – erfuhren ihre Wiedergeburt nach der Antike erst seit dem 12. Jahrhundert.“  Der Spiegel 1/2002.

Ook de bijbel werd nieuw geordend.  Zijn ‘Minister van Onderwijs’ Alcuinus was sturend. 1 Tessalonicenzen  5: 12 – 28 kan Karel de Grote niet zijn ontgaan. “Onderzoekt alles, maar behoudt het goede.“

Karel de Grote, een vrome, almachtige, veelzijdige bueaucratische non-asceet.  Voor hem was de voorgeschreven religie een gelegitimeerd gewelddadig machtsinstrument.

Karel ‘de Grote’? Ja, groot, wanneer kansen worden benut die het verloop van de geschiedenis bieden. Maar wie stelt de knellende vraag over collaterale schade als het om ‘Europa‘ gaat?  Toen en nu.

-0-0-0-

Plaatje: Route Charlemagne Aachen.eu naar Albrecht Dürer

Gebiedsveroveringen: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Franks_expansion.gif

Wetenschap:  http://de.wikipedia.org/wiki/Wissenschaft_zur_Zeit_Karls_des_Gro%C3%9Fen

Koningin Beatrix, Karelsprijs, dagblad trouw 17/5/1996: http://www.trouw.nl/tr/nl/5009/Archief/archief/article/detail/2720472/1996/05/17/Beatrix-Hoe-kunnen-wij-tegengaan-dat-ego-iuml-sme-een-sturende-kracht-wordt-in-Europa.dhtml

2002: Karelsprijs voor de ‚euro‘: “als geen andere integratiestap de identificatie met ‚Europa‘ bevorderde, en daarmee een beslissende, baanbrekende bijdrage aan de integratie van de volkerenfamilie leverde“.

Karel de Grote, non-asceet en macht: http://www.spiegel.de/wissenschaft/mensch/herrscherinnen-im-fruehmittelalter-frau-koenigin-laesst-auch-mal-killen-a-700709-5.html

Karel de Grote, de ‘Saksenslachter‘:  http://de.wikipedia.org/wiki/Sachsenkriege_(Karl_der_Gro%C3%9Fe)

Bruine Propaganda: http://de.wikipedia.org/wiki/33._Waffen-Grenadier-Division_der_SS_%E2%80%9ECharlemagne%E2%80%9C_(franz%C3%B6sische_Nr._1)

Bijbel: http://nl.wikipedia.org/wiki/Vulgaat#Tekstgeschiedenis

Karelsprijs 2014: http://www.karlspreis.de/aktuelles/karlspreis_2014.html)

1919: Vrede van Versailles: http://nl.wikipedia.org/wiki/Vrede_van_Versailles_(1919)

Europese hymne: Fiddling around the ode of joy and an die freude/

 

 

2014 wordt beter!

 HET VOLK KRIJGT BROOD EN SPELEN

Honderdduizenden, miljoenen namen een kijkje in 2014. Bij Wikipedia. Tientallen pagina’s in evenzoveel talen. Ieder met een eigen accent. Van lokale verkiezingen, herdenkingen tot grote evenementen.

Was het in 2013 nog de G20 in St. Petersburg, in 2014 de Olympische Winterspelen in Sotchi, daarna Europese Verkiezingen en wederom terug naar Sotchi. De G8 met Van Rompuy en Barroso als waarnemers („Beobachters“ volgens Duitse Wiki) namens Europese Unie.  Belangrijk thema‘s: migratie en “Eten“. 81 millioen wereldbewoners erbij in 2013. Vergelijkbaar met het inwonersaantal van Egypte. Moeten allemaal eten en drinken. Ook als ze vluchten.

 Om het feest compleet te maken het wereldkampioenschap voetbal aan de andere kant van de nagenoeg leeggeviste Atlantische Oceaan.

Maar, o jéé, o wéé, wat als het roodgele gevaar roet in het eten gooit? De Chinezen doen met dit alles niet of nauwelijks mee. Die vieren overal ter wereld allereerst hun eigen Nieuwjaar en slepen in 2014 een Trojaner naar binnen. Voor hen is vanaf 31 januari 2014 het Jaar van het  Houten Paard.

-o-o-o-

 Oproepstatistiek  Wikipedia per taal:  http://stats.grok.se/de/latest30/2014

Déjà-vu, verkiezingen zijn eigenlijk overbodig. Ich müss Brüder werden!

Tsjonge jongejonge, van alles een beetje minder van nòg minder en de pronkende veren gaan prompt steels omhoog.

De deplorabele status quo cijfers in dit blogje zijn alweer achterhaald, maar het enige dat recordbrekend groeit als kool zijn schulden.

Naast  stijgende schulden en garanties in eigen eurostaat zijn de griekse schulden voor 90% in handen van belastingbetalers gemanoevreerd. Een gevaarlijk precedent zonder garanties dat het na Cyprus met blijkbaar systeemrelevante banken hierbij blijft. Het BNP in de eurozone is inmiddels voor zo’n 130% verpand. Obligaties, leningen en garanties voor allerlei voorname plannen die duurder uitvielen of in duigen vielen. Geld daarvoor ontstond uit het nagenoege niets.

 Griekenland had niet in de eurozone opgenomen mogen worden. Daarmee werd de grondsteen gelegd voor de huidige problemen. Het Stabiliteits Pact werd daardoor volledig ondermijnd. Europese (socialistische) politici valt dit rechtstreeks te verwijten, omdat de euro  “is as much political as economic”.

Gefaciliteerd en aangemoedigd door dezelfde politici en bankiers, verschuldigden burgers zich eveneens. En niet voor zo’n heel klein beetje.

Paniek! Want van de aangename geur, opstijgend uit rammelpannen in een opgepimpte eurokeuken, kan men uiteindelijk niet leven. Vervolgens kwamen hevelinstrumenten.  Een “Ja, bail-out/Nee, bail-in” EFSM en het nog steeds omstreden ESM verdrag. ELA‘s, LTRO’s, OMT‘s, TARGET2 van de ECB en mogelijk eurobonds als instrumenten  komen goed van pas om problemen vooruit te schuiven.

Door tijdgebrek geplaagde politici moeten tijd vinden voor politieke nulsommenspelletjes tijdens zenuwslopende eurotoppen waar iedere keer weer de euro werd gered. De ECB voorkwam ondertussen erger als Grote Redder. Regeringen kunnen weer naar banken stappen voor liquide middelen, hún kostje is gekocht.

De ECB heeft echter niet de taak de economie aan te zwengelen en weinig wijst er op dat in het laatste, de economie, fundamenteel verandering komt, zodat lasten ietwat dragelijker worden.

Rutte II nam alvast een voorschot op winst uit reddingsoperaties en boekte dit in om zijn begroting rond te krijgen. Onder aanvoering van Dijsselbloem is de blauwdruk voor het Cypriotische proeftuintje inmiddels tot een legitieme component geheveld. De Ieren doen in feite aan monetaire staatsfinanciering, schoorvoetend geaccepteerd door de ECB. Eén grote familie is  aandeelhouder van de schulden in de Spaanse voetbalcompetitie. Eén grote familie, waar ruzie en misantropie de verhoudingen dicteren.

Een Bankenunie met een eigen reddingsfondsje van 60 miljard krijgt daarmee iets van theatrale windowdressing.

Ondertussen wordt ECAS op vele fronten, op verschillende tijdstippen en op verschillende manieren overal actief ingezet om faillerende staten, een verpolitiekt geldsysteem in de Transfer Unie, de europese idealen en banken van de totale ondergang te redden. Transfer Unie? Niet alleen geld naar het zuiden. Spaarders worden via banken naar de speculatieve beurzen gejaagd dankzij de lage rentepolitiek.

ECAS?? European Citizens Asset Stripping. Achter dit acronym -de EU is verliefd op acronymen- schuilt geraffineerde asset stripping van burgers zonder redelijke compensatie of enige vorm van garantie. Letterlijk alles wordt uit de kast gehaald om naar de pijpen van ongekozen Barroso, Barnier en Olli Rehn te dansen.

De tijd dat landelijke en europese politieke élite met eerlijke, betrouwbare, dus realistische cijfers en de consequenties op de proppen komen, is allang verdwenen. De laatste twee zijn er, maar worden door de eerste bewust verzwegen om politiek opportunistische redenen.

De liefde voor de ‘Lilke’ button is groter dan de wil om transparant en integer te opereren. Getuige de manipulaties rondom het Verdrag van Lissabon, het verbroken Verdrag van Maastricht en jongleren met retoriek.

Déjà-vu, een Griekse tragedie kunstmatig in leven houden om Europa te redden, voorspelt weinig goeds. Gelegaliseerde European Citizens Asset Stripping daarom ook al instrumenteel om déja-vu te redden. We zitten weer eens in de val.

De €Uropese Transfer Unie krijgt steeds meer vorm. Verkiezingen zijn eigenlijk niet eens meer nodig.

-o-o-o-

P.S.

BELASTINGEN
Temidden van het financieel, politiek en straatgeweld bevindt zich in Europa een weldadige oase. Het belastingparadijsje en afvalputje van Europa:  Nederland. Buitenlandse ondernemingen actief in €Uropa en rijke burgers weten de weg naar Utrecht e.o. perfekt te vinden.

Hollanders zijn namelijk goed in faciliteren. Bijvoorbeeld licentierechten erkennen om belasting te vermijden. Immateriele goederen –geld in de vorm van kredieten, rente, winsten, verliezen, patenten en merkrechten- worden vanuit  deze oase meer over de wereld geschoven dan welke Europese produkten ook.

In schril contrast tot brave ECAS-belastingbetalers en kleine, lokale bedrijven die met moeite kunnen overleven of kopje onder gaan, worden door deze ondernemingen soms geen cent belasting betaald. Honderden miljarden worden onttrokken aan €U landen waar de omzet van deze bedrijven wordt g€g€n€r€€rd. Veel omtrent deze praktijken is hier en hier te lezen. Mooie woorden tijdens de G-8 en de G-20 zijn voor de Bühne.

Het wordt politiek een hete herfst, een spreekwoordelijk uitgeklede Sinterklaas met als toetje een Kerstsprookje, dat alsmaar vroeger komt. Hoe mooi is het dan om alvast speculatief weg te dromen over een mooi kadootje.

Een geslaagde Griekse reddingsoperatie –want dan is €Uropa gered!- met een rekening die in drachme‘s komt, en niet wordt gestuurd tot de dag dat de koeien op het ijs dansen tijdens St. Juttemis. Met banken, welke voor ieder krediet van 1000 euro tenminste 100 euro bij onze ECB deponeren.

Alles eventueel ook met bitcoins te verrekenen. Koerswinsten na een jaar belastingvrij!

Grafiekjes op basis van FAZ, eurostat

2014 wordt beter!

HET VOLK KRIJGT BROOD EN SPELEN

 

Honderdenduizenden namen een kijkje in het nieuwe jaar. Bij Wikipedia. Vele talen met eigen pagina’s, ieder met eigen accenten. Van lokale verkiezingen, vele herdenkingen tot grote evenementen en nog veel meer.

Was er in 2013 nog de de G20 in St. Petersburg, in 2014 de Olympische Winterspelen in Sotchi, daarna Europese Verkiezingen en wederom terug naar Sotchi. De G8 met Van Rompuy en Barroso als waarnemers (“Beobachters“ volgens Duitse Wiki) namens Europese Unie. Belangrijke thema‘s: Migratie en ‘Eten‘. 81 millioen wereldbewoners erbij in 2013. Vergelijkbaar met het inwonersaantal van Egypte. Moeten allemaal te eten krijgen.

 Om het feest compleet te maken het Wereldkampioenschap Voetbal aan de andere kant van de nagenoeg leeggeviste Atlantische Oceaan.

Maar o jéé, o wéé , wat als het roodgele gevaar roet in het eten gooit? De Chinezen doen met dit alles niet of nauwelijks mee. Die vieren overal ter wereld allereerst hun eigen Nieuwjaar en slepen in 2014 een Trojaner naar binnen. Voor hen is vanaf 31 januari 2014 het Jaar van het Houten Paard.

-o-o-o-

 

 

 

 

Oproepstatistieken Wikipedia:  http://stats.grok.se/de/latest30/2014

 

Magistraal. Dogma slavernij of Vrijheid? “Rap it, man!”

“What‘s your agenda?” “That’s not necessary, I am the  agenda“, toeterden niet alleen Hayek, Keynes en Marx om een paar grootse economische denkers te noemen. Evenzo huidige topbestuurders, economen en politici in koor. Wereldverbeteraars turend in een kristallen bol. Sommigen nauwelijks beseffend dat met de geschiedenis van economische dogma’s nauwelijks carriere is te maken, al zingen ze vaak het hoogste lied.

“De eurocrisis is bezworen, het ergste is voorbij.” Maar waarom dan nog steeds overal geld mobiliseren en monetaire luchtballonnen creëren om  €Uropa en de economie te redden?

Happy Landing

“Fear the Boom and Bust“