Déjà-vu, verkiezingen zijn eigenlijk overbodig. Ich müss Brüder werden!

Tsjonge jongejonge, van alles een beetje minder van nòg minder en de pronkende veren gaan prompt steels omhoog.

De deplorabele status quo cijfers in dit blogje zijn alweer achterhaald, maar het enige dat recordbrekend groeit als kool zijn schulden.

Naast  stijgende schulden en garanties in eigen eurostaat zijn de griekse schulden voor 90% in handen van belastingbetalers gemanoevreerd. Een gevaarlijk precedent zonder garanties dat het na Cyprus met blijkbaar systeemrelevante banken hierbij blijft. Het BNP in de eurozone is inmiddels voor zo’n 130% verpand. Obligaties, leningen en garanties voor allerlei voorname plannen die duurder uitvielen of in duigen vielen. Geld daarvoor ontstond uit het nagenoege niets.

 Griekenland had niet in de eurozone opgenomen mogen worden. Daarmee werd de grondsteen gelegd voor de huidige problemen. Het Stabiliteits Pact werd daardoor volledig ondermijnd. Europese (socialistische) politici valt dit rechtstreeks te verwijten, omdat de euro  “is as much political as economic”.

Gefaciliteerd en aangemoedigd door dezelfde politici en bankiers, verschuldigden burgers zich eveneens. En niet voor zo’n heel klein beetje.

Paniek! Want van de aangename geur, opstijgend uit rammelpannen in een opgepimpte eurokeuken, kan men uiteindelijk niet leven. Vervolgens kwamen hevelinstrumenten.  Een “Ja, bail-out/Nee, bail-in” EFSM en het nog steeds omstreden ESM verdrag. ELA‘s, LTRO’s, OMT‘s, TARGET2 van de ECB en mogelijk eurobonds als instrumenten  komen goed van pas om problemen vooruit te schuiven.

Door tijdgebrek geplaagde politici moeten tijd vinden voor politieke nulsommenspelletjes tijdens zenuwslopende eurotoppen waar iedere keer weer de euro werd gered. De ECB voorkwam ondertussen erger als Grote Redder. Regeringen kunnen weer naar banken stappen voor liquide middelen, hún kostje is gekocht.

De ECB heeft echter niet de taak de economie aan te zwengelen en weinig wijst er op dat in het laatste, de economie, fundamenteel verandering komt, zodat lasten ietwat dragelijker worden.

Rutte II nam alvast een voorschot op winst uit reddingsoperaties en boekte dit in om zijn begroting rond te krijgen. Onder aanvoering van Dijsselbloem is de blauwdruk voor het Cypriotische proeftuintje inmiddels tot een legitieme component geheveld. De Ieren doen in feite aan monetaire staatsfinanciering, schoorvoetend geaccepteerd door de ECB. Eén grote familie is  aandeelhouder van de schulden in de Spaanse voetbalcompetitie. Eén grote familie, waar ruzie en misantropie de verhoudingen dicteren.

Een Bankenunie met een eigen reddingsfondsje van 60 miljard krijgt daarmee iets van theatrale windowdressing.

Ondertussen wordt ECAS op vele fronten, op verschillende tijdstippen en op verschillende manieren overal actief ingezet om faillerende staten, een verpolitiekt geldsysteem in de Transfer Unie, de europese idealen en banken van de totale ondergang te redden. Transfer Unie? Niet alleen geld naar het zuiden. Spaarders worden via banken naar de speculatieve beurzen gejaagd dankzij de lage rentepolitiek.

ECAS?? European Citizens Asset Stripping. Achter dit acronym -de EU is verliefd op acronymen- schuilt geraffineerde asset stripping van burgers zonder redelijke compensatie of enige vorm van garantie. Letterlijk alles wordt uit de kast gehaald om naar de pijpen van ongekozen Barroso, Barnier en Olli Rehn te dansen.

De tijd dat landelijke en europese politieke élite met eerlijke, betrouwbare, dus realistische cijfers en de consequenties op de proppen komen, is allang verdwenen. De laatste twee zijn er, maar worden door de eerste bewust verzwegen om politiek opportunistische redenen.

De liefde voor de ‘Lilke’ button is groter dan de wil om transparant en integer te opereren. Getuige de manipulaties rondom het Verdrag van Lissabon, het verbroken Verdrag van Maastricht en jongleren met retoriek.

Déjà-vu, een Griekse tragedie kunstmatig in leven houden om Europa te redden, voorspelt weinig goeds. Gelegaliseerde European Citizens Asset Stripping daarom ook al instrumenteel om déja-vu te redden. We zitten weer eens in de val.

De €Uropese Transfer Unie krijgt steeds meer vorm. Verkiezingen zijn eigenlijk niet eens meer nodig.

-o-o-o-

P.S.

BELASTINGEN
Temidden van het financieel, politiek en straatgeweld bevindt zich in Europa een weldadige oase. Het belastingparadijsje en afvalputje van Europa:  Nederland. Buitenlandse ondernemingen actief in €Uropa en rijke burgers weten de weg naar Utrecht e.o. perfekt te vinden.

Hollanders zijn namelijk goed in faciliteren. Bijvoorbeeld licentierechten erkennen om belasting te vermijden. Immateriele goederen –geld in de vorm van kredieten, rente, winsten, verliezen, patenten en merkrechten- worden vanuit  deze oase meer over de wereld geschoven dan welke Europese produkten ook.

In schril contrast tot brave ECAS-belastingbetalers en kleine, lokale bedrijven die met moeite kunnen overleven of kopje onder gaan, worden door deze ondernemingen soms geen cent belasting betaald. Honderden miljarden worden onttrokken aan €U landen waar de omzet van deze bedrijven wordt g€g€n€r€€rd. Veel omtrent deze praktijken is hier en hier te lezen. Mooie woorden tijdens de G-8 en de G-20 zijn voor de Bühne.

Het wordt politiek een hete herfst, een spreekwoordelijk uitgeklede Sinterklaas met als toetje een Kerstsprookje, dat alsmaar vroeger komt. Hoe mooi is het dan om alvast speculatief weg te dromen over een mooi kadootje.

Een geslaagde Griekse reddingsoperatie –want dan is €Uropa gered!- met een rekening die in drachme‘s komt, en niet wordt gestuurd tot de dag dat de koeien op het ijs dansen tijdens St. Juttemis. Met banken, welke voor ieder krediet van 1000 euro tenminste 100 euro bij onze ECB deponeren.

Alles eventueel ook met bitcoins te verrekenen. Koerswinsten na een jaar belastingvrij!

Grafiekjes op basis van FAZ, eurostat

Advertentie

Spaarders, hoedt u voor de EU en de Eurogroep

 

SPAARGELD ONTEIGENING IN HET “JAAR VAN DE EUROPESE BURGER” 

Europese belastingbetalers ervaren keer op keer dat afspraken en verdragen worden gebroken. Iedere klant en spaarder bij een bank in de eurozone moet nu ook rekening houden met de kans dat de “Eurogroep“ naar believen spaargelden kan onteigenen. Met Cyprus is inmiddels een formidabel precedent geschapen. Uit de EU centrale in Brussel komen geen tegenwerpingen.

Teken aan de wand is, dat discussie’s over deze politieke trend in ‘Europa’ niet eens meer over het principe gaan, maar over de hoogte en percentage’s waarmee Europese burgers onteigend kunnen worden van spaargelden. Zelfs de Voorzitter van het Europees Parlement, Martin Schulz, praat ‘cijfers’ in plaats van ‘principe’. Kennelijk is “bail-in” inmiddels gewoonterecht geworden voor politici.

Geruststellende woorden van politici zijn zo ijl als de lucht waarin ze worden uitgesproken omdat nergens wettelijk is vastgelegd dat spaarders niet onteigend mogen worden. Binnen dit politieke vacuüm opereert en experimenteert de eurogoep nu met bail-in constructies voor spaargelden van Europese burgers zonder iedere vorm van wat voor soort legitimatie dan ook. Cyprus als proeftuin en operationeel oefeningsterrein. Inclusief uitgerold prikkeldraad uit angst voor ‘onregelmatigheden’.

Dat het wantrouwen jegens politici in brede kringen ongekend hoog is, getuige verkiezingen en de politieke crisis binnen de EU, is op termijn minder schadelijk dan het geschade vertrouwen van burgers in de geloofwaardigheid en de stabiliteit van de euro, het eurosysteem én de EU.  Politici zijn vervangbaar, de euro is er om te blijven volgens dezelfde politici en monetaire beleidsmakers bij de ECB.

Wat kunnen gewone spaarders daartegen ondernemen?

Weinig, de democratische mogelijkheden om op korte termijn de eurogroep en andere politieke beslissers tot andere gedachten te brengen, ontbreken. Rest slechts, voor zover mogelijk, een beroep te doen op het gezonde verstand van volksvertegenwoordigers met partijpolitieke belangen. Want uiteindelijk is op zó’n manier nivelleren toch weer ‘een beetje feestje’ met zo’n principieel gewoonterecht in de achterzak.

En ondertussen hopen dat wel geluisterd wordt naar verontruste topmensen in de financiële wereld, die nét niet zeggen dat het gestuntel van de eurogroep onder het voorzitterschap van Dijsselbloem zorgwekkend is. En daarom druk bezig zijn ‘Zwarte Piet’ kaarten aan elkaar uit delen.

-o-o-o-

 

Aad Verbaast: Dijsselbloem en het cyprus precedent

‘Vertrouwen’ : http://www.bbc.co.uk/news/business-21844363

“Specifically, it may shake confidence in the EU’s handling of the eurozone crisis and spark concerns about its ability to announce unprecedented measures whenever a new country gets into trouble.

Some analysts have warned that the deal sets a dangerous precedent, and may cause runs on banks in other countries, where savers worry that their bank accounts may be plundered should their economies get into trouble.”

De VERENIGDE SCHULDEN van EUROPA.

AFTREDEN VAN EUROGROEP VOORZITTER DIJSSELBLOEM GEWENST NA POLITIEKE BLAMAGE

Wie wordt de eerste en echte Alexander Hamilton van Europa? Indien hij er al niet een beetje is in Brussel  met een soort van ministerie onder een andere naam en een Federale Bank in Frankfurt.

Vergis je niet, het is geen eer. Hamilton was de eerste Minister van Financiën in de Verenigde Staten. Hij ruïneerde 220 jaar geleden de kersverse federale Verenigde Staten dankzij een fiscaal pact met lage rente’s, “bail-out” clausules, grootschalige federale garanties en ruimhartige projektsubsidies voor failliete lidstaten. Identiek aan het hedendaagse Europese beleid met lage rentes en speculanten, die vertrouwden op federale garanties en ramschpapier van failliete staten opkochten. Destijds en nu.

De UNITED STATES of AMERICA
Opeenvolgende politieke konflikten over deze kwesties resulteerden allereerst in een crash in 1841. Een tiental staten gingen failliet omdat de federale overheid de lasten niet meer kon en wilde dragen. Uiteindelijk mondde dit beleid, naast de strijd om de afschaffing van de slavernij, uit in de peperdure en bloedige Amerikaanse Burgeroorlog. “De oorlog ging om het behoud van de Unie, niet om de afschaffing van de slavernij”.

Vervolgens gingen wederom een paar staten failliet dankzij dit oorspronkelijk politieke geharrewar, waarna uiteindelijk alle lidstaten géén “bail-outs” door de federale overheid en evenwichtige begrotingen overeenkwamen. Een rem op schuldenopbouw.

De VERENIGDE SCHULDEN van EUROPA
Hoe men ook in brede zin over het het huidige Amerikaanse monetaire beleid moge denken, uit bittere ervaringen hebben de Amerikanen een monetair systeem ontwikkeld dat tot op de dag van heden geen federale of gemeenschappelijke “bail-out” clausules voor lidstaten toestaat. Ongeacht of de lidstaten wél of niet “systeem relevant“ zijn.

Zoals het oorspronkelijke EMU verdrag en het Verdrag van Maastricht ook geen “bail-out” clausules voor lidstaten kenden. Laat staan voor banken. Systeem relevant of niet.

Dit impliceert niet dat de United States of America een kant-en-klaar recept op de plank hebben liggen voor de eurozone, waar ook nog de Brusselse Europese Unie met een flinke vinger in de rijstebrij van de euro roert. De Amerikanen kenden tenminste één muntsoort.

WAARSCHUWING
Gegeven de huidige chaos in de eurozone, kan de geschiedenis achter het federale Amerikaanse monetaire systeem wél dienen als een serieuze en realistische waarschuwing aan in bosjes over elkaar struikelende en bekvechtende politici. Vele gevoelig liggende kwesties en enorme obstakels moeten overwonnen worden om een werkelijk functionerend “federaal” eurosysteem in vrede het licht te laten zien.

En wees voorzichtig met federale -lees “Brusselse”- belastingheffingen. De eerste “Tea Party” was destijds het gevolg. Nu ook serieus in Europa in een land dat zo langzamerhand als enige in de eurozone haar economie redelijk op orde heeft, hetgeen ironisch genoeg, afgunst en weerzin opwekt.

Misschien had Juncker gelijk toen hij waarschuwde voor oorlog. Maar om andere redenen dan Juncker aanvoerde. Of beiden…

Een lange weg is nog te gaan alvorens een Europese Politieke Unie een Europese Monetaire Unie legitimeert. Alleen dáárom al moeten politici oppassen welk ‘?beleid’ wordt gedecreteerd.  Politici spelen met vuur. De goede kant, dat referenda onvermijdelijk dichterbij komen om de lieve vrede te bewaren.

VOORBEELD “CYPRUS”, “ARGENTIJNSE” TOESTANDEN?
Cyprus als ogenschijnlijk geïsoleerde proeftuin, waar banken met prikkeldraad worden afgeschermd, én als voorbeeld voor wat niet dóórdenkende, inadequate politici kennelijk nog meer in pacht hebben, voedt niet alleen het allang bestaande wantrouwen in het zogenaamde “Jaar van de Europese Burger” in de aanloop naar de verkiezingen voor een omstreden Europees Parlement.

-o-o-o-

Meer lezen?  Cicero’s droom: Nobelprijs voor de Vrede: Nobel’s dynamiet verpulvert schulden. EU redt lauwerkrans en hevel.

Nog meer: Aad Verbaast. Over Dijsselbloem, wisseltrucs, garanties en stofzuigerzakken/

Politiek is niet de kunst van het onmogelijke faciliteren

In Depth: The EEAG Report 2013 on the European Economy 2013