Eurostress en Balanstests, Bankentoezicht en Bankenunie.

 

Na de stresstests neemt de ECB het bankentoezicht over van negentien centrale banken, die al of of niet milder de balansen van banken in hun land beoordeelden.  Dat is goed. Echter…

Een deflatiescenario, waar banken, beleggers, staten, regeringen, spaarders, pensioenfondsen, investeringsfondsen, etc., met ‘zware haircuts’ worden geconfronteerd, is niet doorgespeeld. Bovendien, het verschil in de ‘kwaliteit’ van giraal, digitaal euro eenheidsgeld in de onderling sterk verschillende eurolanden wordt met deze maatregelen niet weggenomen.

Geen beter voorbeeld dan Griekenland en Cyprus. Giraal, digitaal geld werd overgeheveld naar landen waar het zekerder was. Eenheidsbankbiljetten moesten ingevlogen worden om onvoldoende afgedekt digitaal geld te converteren. Kapitaalsverkeerscontrole werd ingesteld om de vlucht van digitaal geld te voorkomen.

Weliswaar zijn de stresstests, centraal toezicht door de ECB en een Bankenunie een stap voorwaarts, maar de kern van het probleem dat in negentien eurolanden een eenheidsmunt op deze wijze niet kan functioneren, blijft om een aantal redenen bestaan.

Uitdijende investeringsfondsen, waaronder hedgefondsen, de zgn. ‘schaduwbanken’, waren niet onderworpen aan de stresstest en vallen niet onder Bankentoezicht en de Bankenunie. Deze fondsen maakten in 2012 303 procent van het BNP in de eurozone uit. Wereldwijd opererende hedgefondsen, dat kan ver gaan. Weerstand oproepende frackingactiviteiten en aansprakelijkheid uitbesteden, de concessies verhandelen.

Evenzo ondermijnen staatsschulden en het negeren van het in het Verdrag van Lissabon volkenrechtelijk vastgelegde Fiscaal Pact en politieke instabiliteit het vertrouwen in de EU en de eurozone.

Alle redenen om aan te nemen dat het politieke optimisme en mooie woorden binnen de kortste tijd voor de zoveelste keer verdampen. Dan resten weer de bekende lastige vragen:

Hoe was het mogelijk dat 16 jaar nodig was om te erkennen dat de produktie van digitaal, giraal eenheidsgeld door banken in de EMU onder eenduidige voorwaarden en centraal toezicht moet plaatsvinden?

Hoe was het mogelijk dat na het failliet van Lehman Brothers in september 2008 zes jaar nodig was om bankbalansen te onderzoeken?

De belangrijkste: hoe kan door banken en investeringsfondsen digitaal duurzaam eenheidsgeld geproduceerd worden in negentien onderling verschillende lidstaten met eigen regeringen bij gebrek aan één staat? After all, de EU en de eurozone zijn geen staten, maar schaduworganisaties gebaseerd op beperkende statuten, omgeven door omstandige regelgeving en tijdrovende procedures, welke in de praktijk niet nageleefd (kunnen) worden.

 

 

 

 

Advertentie

Déjà-vu, verkiezingen zijn eigenlijk overbodig. Ich müss Brüder werden!

Tsjonge jongejonge, van alles een beetje minder van nòg minder en de pronkende veren gaan prompt steels omhoog.

De deplorabele status quo cijfers in dit blogje zijn alweer achterhaald, maar het enige dat recordbrekend groeit als kool zijn schulden.

Naast  stijgende schulden en garanties in eigen eurostaat zijn de griekse schulden voor 90% in handen van belastingbetalers gemanoevreerd. Een gevaarlijk precedent zonder garanties dat het na Cyprus met blijkbaar systeemrelevante banken hierbij blijft. Het BNP in de eurozone is inmiddels voor zo’n 130% verpand. Obligaties, leningen en garanties voor allerlei voorname plannen die duurder uitvielen of in duigen vielen. Geld daarvoor ontstond uit het nagenoege niets.

 Griekenland had niet in de eurozone opgenomen mogen worden. Daarmee werd de grondsteen gelegd voor de huidige problemen. Het Stabiliteits Pact werd daardoor volledig ondermijnd. Europese (socialistische) politici valt dit rechtstreeks te verwijten, omdat de euro  “is as much political as economic”.

Gefaciliteerd en aangemoedigd door dezelfde politici en bankiers, verschuldigden burgers zich eveneens. En niet voor zo’n heel klein beetje.

Paniek! Want van de aangename geur, opstijgend uit rammelpannen in een opgepimpte eurokeuken, kan men uiteindelijk niet leven. Vervolgens kwamen hevelinstrumenten.  Een “Ja, bail-out/Nee, bail-in” EFSM en het nog steeds omstreden ESM verdrag. ELA‘s, LTRO’s, OMT‘s, TARGET2 van de ECB en mogelijk eurobonds als instrumenten  komen goed van pas om problemen vooruit te schuiven.

Door tijdgebrek geplaagde politici moeten tijd vinden voor politieke nulsommenspelletjes tijdens zenuwslopende eurotoppen waar iedere keer weer de euro werd gered. De ECB voorkwam ondertussen erger als Grote Redder. Regeringen kunnen weer naar banken stappen voor liquide middelen, hún kostje is gekocht.

De ECB heeft echter niet de taak de economie aan te zwengelen en weinig wijst er op dat in het laatste, de economie, fundamenteel verandering komt, zodat lasten ietwat dragelijker worden.

Rutte II nam alvast een voorschot op winst uit reddingsoperaties en boekte dit in om zijn begroting rond te krijgen. Onder aanvoering van Dijsselbloem is de blauwdruk voor het Cypriotische proeftuintje inmiddels tot een legitieme component geheveld. De Ieren doen in feite aan monetaire staatsfinanciering, schoorvoetend geaccepteerd door de ECB. Eén grote familie is  aandeelhouder van de schulden in de Spaanse voetbalcompetitie. Eén grote familie, waar ruzie en misantropie de verhoudingen dicteren.

Een Bankenunie met een eigen reddingsfondsje van 60 miljard krijgt daarmee iets van theatrale windowdressing.

Ondertussen wordt ECAS op vele fronten, op verschillende tijdstippen en op verschillende manieren overal actief ingezet om faillerende staten, een verpolitiekt geldsysteem in de Transfer Unie, de europese idealen en banken van de totale ondergang te redden. Transfer Unie? Niet alleen geld naar het zuiden. Spaarders worden via banken naar de speculatieve beurzen gejaagd dankzij de lage rentepolitiek.

ECAS?? European Citizens Asset Stripping. Achter dit acronym -de EU is verliefd op acronymen- schuilt geraffineerde asset stripping van burgers zonder redelijke compensatie of enige vorm van garantie. Letterlijk alles wordt uit de kast gehaald om naar de pijpen van ongekozen Barroso, Barnier en Olli Rehn te dansen.

De tijd dat landelijke en europese politieke élite met eerlijke, betrouwbare, dus realistische cijfers en de consequenties op de proppen komen, is allang verdwenen. De laatste twee zijn er, maar worden door de eerste bewust verzwegen om politiek opportunistische redenen.

De liefde voor de ‘Lilke’ button is groter dan de wil om transparant en integer te opereren. Getuige de manipulaties rondom het Verdrag van Lissabon, het verbroken Verdrag van Maastricht en jongleren met retoriek.

Déjà-vu, een Griekse tragedie kunstmatig in leven houden om Europa te redden, voorspelt weinig goeds. Gelegaliseerde European Citizens Asset Stripping daarom ook al instrumenteel om déja-vu te redden. We zitten weer eens in de val.

De €Uropese Transfer Unie krijgt steeds meer vorm. Verkiezingen zijn eigenlijk niet eens meer nodig.

-o-o-o-

P.S.

BELASTINGEN
Temidden van het financieel, politiek en straatgeweld bevindt zich in Europa een weldadige oase. Het belastingparadijsje en afvalputje van Europa:  Nederland. Buitenlandse ondernemingen actief in €Uropa en rijke burgers weten de weg naar Utrecht e.o. perfekt te vinden.

Hollanders zijn namelijk goed in faciliteren. Bijvoorbeeld licentierechten erkennen om belasting te vermijden. Immateriele goederen –geld in de vorm van kredieten, rente, winsten, verliezen, patenten en merkrechten- worden vanuit  deze oase meer over de wereld geschoven dan welke Europese produkten ook.

In schril contrast tot brave ECAS-belastingbetalers en kleine, lokale bedrijven die met moeite kunnen overleven of kopje onder gaan, worden door deze ondernemingen soms geen cent belasting betaald. Honderden miljarden worden onttrokken aan €U landen waar de omzet van deze bedrijven wordt g€g€n€r€€rd. Veel omtrent deze praktijken is hier en hier te lezen. Mooie woorden tijdens de G-8 en de G-20 zijn voor de Bühne.

Het wordt politiek een hete herfst, een spreekwoordelijk uitgeklede Sinterklaas met als toetje een Kerstsprookje, dat alsmaar vroeger komt. Hoe mooi is het dan om alvast speculatief weg te dromen over een mooi kadootje.

Een geslaagde Griekse reddingsoperatie –want dan is €Uropa gered!- met een rekening die in drachme‘s komt, en niet wordt gestuurd tot de dag dat de koeien op het ijs dansen tijdens St. Juttemis. Met banken, welke voor ieder krediet van 1000 euro tenminste 100 euro bij onze ECB deponeren.

Alles eventueel ook met bitcoins te verrekenen. Koerswinsten na een jaar belastingvrij!

Grafiekjes op basis van FAZ, eurostat