Jean-Claude Juncker 1998, gesjoemel met het Verdrag van Maastricht.

 

De euro moest nog geboren worden, de ECB nog opgericht worden, reeds begon het gesjoemel met de bepalingen van het Verdrag van Maastricht. Hoofdrolspelers zijn Juncker, Chirac, Kohl en de toenmalige President van de Europese Commissie, Santer. Met een bijrol voor Duisenberg en Trichet, de eersten en tweede President van de ECB, waar er eigenlijk over de zittingsperioden van Duisenberg en Trichet maar één President van de ECB had mogen zijn.

Volgens het Verdrag van Maastricht wordt de President van de Europese Centrale Bank, die over de stabiliteit van de euro moet waken, voor een periode van acht jaar benoemd. Deze regeling moet voorkomen dat de President van de ECB onder politieke politiek druk wordt gezet, derhalve de onafhankelijkheid van de ECB kan waarborgen…

Nog voordat de ECB überhaupt is opgericht, verzint Juncker een truc om in de komende acht jaar stuivertje te wisselen tussen Duisenberg en Trichet om een potentieel conflict tussen Frankrijk en Duitsland te voorkomen. Er wordt een bepaling opgenomen dat de leeftijdsgrens maximaal 67 jaar mag zijn. Duisenberg treedt na  vier jaar op 67-jarige leeftijd af, de Fransman Trichet volgt hem vervolgens op.

Tevens werd de huidige kandidaat voor het voorzitterschap van het Europees Parlement, lijsttrekker Jean-Claude Juncker, destijds gevraagd om President van de Europese Commissie te worden. Hij weigerde. Hij wilde premier van Luxemburg blijven, dat hem het recht gaf op een zetel in de Europese Raad, de wetgever van de EU;  “Daar kan ik vrijer bewegen“.

Jean-Claude Juncker, nmmmer op z’n mondje gevallen, tijdens een vraaggesprek in de Frankfurter Allgemeine, 20 mei 2014, op de vraag wat hij al eerste gaat doen, indien hij de functie van Barosso overneemt, welke Juncker in 1998 weigerde: “eerst maar eens slapen.”

Klik hier hoe Juncker een elegante oplossing vond voor de benoemingen van Duisenberg en Trichet en een conflict  voorkwam tussen Duitsland en Frankrijk omdat de ECB in Duitsland werd gevestigd, in ruil waarvoor Frankrijk Trichet aan het roer van de ECB wilde.

-o-o-o-

 

Advertentie

Déjà-vu, verkiezingen zijn eigenlijk overbodig. Ich müss Brüder werden!

Tsjonge jongejonge, van alles een beetje minder van nòg minder en de pronkende veren gaan prompt steels omhoog.

De deplorabele status quo cijfers in dit blogje zijn alweer achterhaald, maar het enige dat recordbrekend groeit als kool zijn schulden.

Naast  stijgende schulden en garanties in eigen eurostaat zijn de griekse schulden voor 90% in handen van belastingbetalers gemanoevreerd. Een gevaarlijk precedent zonder garanties dat het na Cyprus met blijkbaar systeemrelevante banken hierbij blijft. Het BNP in de eurozone is inmiddels voor zo’n 130% verpand. Obligaties, leningen en garanties voor allerlei voorname plannen die duurder uitvielen of in duigen vielen. Geld daarvoor ontstond uit het nagenoege niets.

 Griekenland had niet in de eurozone opgenomen mogen worden. Daarmee werd de grondsteen gelegd voor de huidige problemen. Het Stabiliteits Pact werd daardoor volledig ondermijnd. Europese (socialistische) politici valt dit rechtstreeks te verwijten, omdat de euro  “is as much political as economic”.

Gefaciliteerd en aangemoedigd door dezelfde politici en bankiers, verschuldigden burgers zich eveneens. En niet voor zo’n heel klein beetje.

Paniek! Want van de aangename geur, opstijgend uit rammelpannen in een opgepimpte eurokeuken, kan men uiteindelijk niet leven. Vervolgens kwamen hevelinstrumenten.  Een “Ja, bail-out/Nee, bail-in” EFSM en het nog steeds omstreden ESM verdrag. ELA‘s, LTRO’s, OMT‘s, TARGET2 van de ECB en mogelijk eurobonds als instrumenten  komen goed van pas om problemen vooruit te schuiven.

Door tijdgebrek geplaagde politici moeten tijd vinden voor politieke nulsommenspelletjes tijdens zenuwslopende eurotoppen waar iedere keer weer de euro werd gered. De ECB voorkwam ondertussen erger als Grote Redder. Regeringen kunnen weer naar banken stappen voor liquide middelen, hún kostje is gekocht.

De ECB heeft echter niet de taak de economie aan te zwengelen en weinig wijst er op dat in het laatste, de economie, fundamenteel verandering komt, zodat lasten ietwat dragelijker worden.

Rutte II nam alvast een voorschot op winst uit reddingsoperaties en boekte dit in om zijn begroting rond te krijgen. Onder aanvoering van Dijsselbloem is de blauwdruk voor het Cypriotische proeftuintje inmiddels tot een legitieme component geheveld. De Ieren doen in feite aan monetaire staatsfinanciering, schoorvoetend geaccepteerd door de ECB. Eén grote familie is  aandeelhouder van de schulden in de Spaanse voetbalcompetitie. Eén grote familie, waar ruzie en misantropie de verhoudingen dicteren.

Een Bankenunie met een eigen reddingsfondsje van 60 miljard krijgt daarmee iets van theatrale windowdressing.

Ondertussen wordt ECAS op vele fronten, op verschillende tijdstippen en op verschillende manieren overal actief ingezet om faillerende staten, een verpolitiekt geldsysteem in de Transfer Unie, de europese idealen en banken van de totale ondergang te redden. Transfer Unie? Niet alleen geld naar het zuiden. Spaarders worden via banken naar de speculatieve beurzen gejaagd dankzij de lage rentepolitiek.

ECAS?? European Citizens Asset Stripping. Achter dit acronym -de EU is verliefd op acronymen- schuilt geraffineerde asset stripping van burgers zonder redelijke compensatie of enige vorm van garantie. Letterlijk alles wordt uit de kast gehaald om naar de pijpen van ongekozen Barroso, Barnier en Olli Rehn te dansen.

De tijd dat landelijke en europese politieke élite met eerlijke, betrouwbare, dus realistische cijfers en de consequenties op de proppen komen, is allang verdwenen. De laatste twee zijn er, maar worden door de eerste bewust verzwegen om politiek opportunistische redenen.

De liefde voor de ‘Lilke’ button is groter dan de wil om transparant en integer te opereren. Getuige de manipulaties rondom het Verdrag van Lissabon, het verbroken Verdrag van Maastricht en jongleren met retoriek.

Déjà-vu, een Griekse tragedie kunstmatig in leven houden om Europa te redden, voorspelt weinig goeds. Gelegaliseerde European Citizens Asset Stripping daarom ook al instrumenteel om déja-vu te redden. We zitten weer eens in de val.

De €Uropese Transfer Unie krijgt steeds meer vorm. Verkiezingen zijn eigenlijk niet eens meer nodig.

-o-o-o-

P.S.

BELASTINGEN
Temidden van het financieel, politiek en straatgeweld bevindt zich in Europa een weldadige oase. Het belastingparadijsje en afvalputje van Europa:  Nederland. Buitenlandse ondernemingen actief in €Uropa en rijke burgers weten de weg naar Utrecht e.o. perfekt te vinden.

Hollanders zijn namelijk goed in faciliteren. Bijvoorbeeld licentierechten erkennen om belasting te vermijden. Immateriele goederen –geld in de vorm van kredieten, rente, winsten, verliezen, patenten en merkrechten- worden vanuit  deze oase meer over de wereld geschoven dan welke Europese produkten ook.

In schril contrast tot brave ECAS-belastingbetalers en kleine, lokale bedrijven die met moeite kunnen overleven of kopje onder gaan, worden door deze ondernemingen soms geen cent belasting betaald. Honderden miljarden worden onttrokken aan €U landen waar de omzet van deze bedrijven wordt g€g€n€r€€rd. Veel omtrent deze praktijken is hier en hier te lezen. Mooie woorden tijdens de G-8 en de G-20 zijn voor de Bühne.

Het wordt politiek een hete herfst, een spreekwoordelijk uitgeklede Sinterklaas met als toetje een Kerstsprookje, dat alsmaar vroeger komt. Hoe mooi is het dan om alvast speculatief weg te dromen over een mooi kadootje.

Een geslaagde Griekse reddingsoperatie –want dan is €Uropa gered!- met een rekening die in drachme‘s komt, en niet wordt gestuurd tot de dag dat de koeien op het ijs dansen tijdens St. Juttemis. Met banken, welke voor ieder krediet van 1000 euro tenminste 100 euro bij onze ECB deponeren.

Alles eventueel ook met bitcoins te verrekenen. Koerswinsten na een jaar belastingvrij!

Grafiekjes op basis van FAZ, eurostat

Referenda. Soeverein naakt over de akker Europa en banken redden?

Economen hebben een belangrijk nadeel ten opzichte van exacte wetenschappers. Hoewel ze veel ideeën en vooral theorieën hebben, ontbreken economen laboratoria om theorieën op omvangrijke en realistische schaal te testen en zo nodig af te wijzen. In de weinige laboratoria die economen ter beschikking staan, kunnen alleen maar kleine tests worden gesimuleerd. Bovendien moet met uiterst explosief materiaal  zorguldig worden omgegaan om grootschalige rampen te voorkomen. Een grensoverschrijdende deeltjesversneller zoals in Zwitserland met toevallig ook veel banken hebben economen niet.

Grootschalig testen of simuleren van riskante theorieën kunnen economen daarom niet. Tot voor kort.

Politici weten dondersgoed hoe groot de economische en politieke risico’s zijn zodra economen gaan experimenteren. Politici samen met economen, beiden niet vrij van politieke- en eigenbelangen en door ideogische motieven gedreven, hebben nu Cyprus ontdekt. Alle voorwaarden voor een realistische proef zijn aanwezig: niet te groot, een geïsoleerd eiland, structureel niet relevant in het grote geheel, banken en overheid in opperste nood, een financiëel mondiaal netwerk en instabiele politieke (internationale) verhoudingen.

Zonder inmenging door derden kan op Cyprus ‘Europese Redding Nieuwe Stijl 2.0‘, waaronder een Europese Bankenunie en Europees Bankentoezicht op realistische schaal worden getest. Eventuele protesten en tegenmaatregelen zijn onderdeel van de proefopstelling. “Alles im Griff”, zou Werner Von Braun zeggen. Murphy uitdagen. Bijstellen waar nodig.

BANKENUNIE, BANKENTOEZICHT, SOUVEREINE RECHTEN en REFERENDA.
Het proefmodel experimenteert met nieuwe richtlijnen en is onder andere gebaseerd op collectief, Europees Bankentoezicht en Bankenunie, geredigeerd en gedirigeerd vanuit de EU in Brussel en de ECB in Frankfurt.

Men kan slechts hopen dat het bij Cyprus blijft(?), maar de giftige adder onder het gras is, dat voor ‘Europese Redding Nieuwe Stijl 2.0‘ met Bankentoezicht en een Bankenunie de souvereine rechten van individuele lidstaten in de eurozone eens en voor altijd overgedragen moeten worden aan de EU en de ECB.

Daar kan lang en breed over gepraat worden, zoals over collectieve onteigening van spaartegoeden, straks ook pensioengelden, maar een paar dingen moeten duidelijk zijn:

– Wie zich als proefkonijn wil opofferen voor zogenaamde economische wetenschap, moet dat zelf weten.

– Het gaat echter niet om wetenschap, maar om recht! De dienstbodes van de waard,  zijn net zoals de waard, onderworpen aan het recht. Niet aan zogenaamde wetenschap!

En wie collectieve onteigening goedpraat, maakt de rekening op zonder rekening te houden met zijn gastgever, de waard:

– Dienstbodes, die willekeurig collectieve onteigening van de waard middels juridische spitsvondigheden ‘legaliseren’, moeten tenminste het tegendeel ook legaliseren: kredieten aan de waard moeten in exakt dezelfde proporties als onteigening worden ge-annuleerd om eenzijdige lastenverzwaring voor de waard  zoveel mogelijk te vermijden.  Denk aan uw huis als onderpand voor de oude dag in relatie tot pensioen.

– Als deze dienstbodes vervolgens ook nog eens de souvereine rechten van de waard permanent willen overdragen aan onberekenbare derden waarop ook in de toekomst onvoldoende toezicht kan worden uitgeoefend door de waard, dienen de dienstbodes onverwijld eerst de waard te raadplegen.

In concreto: via een bindende volksraadpleging, omdat hier te lande nog democratie heerst.

Mochten de dienstbodes en hun adviseurs, die slechts een klein deel van het volk uitmaken, echter van plan zijn om een dictatoriale machtsgreep te plegen, verdienen zij niet minder dan -spreekwoordelijk?- bij nacht en ontij, besmeerd met pek en veren, naakt over de gure akkers gejaagd te worden door de waard.

-o-o-o-

Proefopstelling Cyprus, een keten van experimenten: “Pick your choice”

26.06.2012:  Sparen, sparen met z’n allen

10-04-2013 Vermogens van huishoudingen en pensioensparen

 Plaatje: Presseurop: ” De besluiten van het zogenaamd domme volk kunnen moeilijk slechter zijn dan die van de ‘experts’ in de bankjes van het parlement.”

Volkskrant publiceert tendentieus uit explosief onderzoek ECB. Pensioenen

Wellicht heeft de online redaktie van de Volkskrant met haar artikel zich laten verleiden tot ‘copy-redigeren-paste-publiceren’ door een artikel in de Frankfurter Allgemeine Zeitung: Duitsers zijn de armsten in Europa met een tabelletje waar de Cyprioten als ‘bijna rijkste’ uitkomen.

Zelfs uit de talloze reakties van lezers, waaraan de FAZ, in tegenstelling tot de Volkskrant, ruimte geeft bij nagenoeg ieder artikel in de FAZ-online versie, had de online-redaktie van de Volkskrant kunnen afleiden, dat de berichtgeving ‘te kort door de bocht’ is.

Maar dan nog, wellicht dit artikel niet eens gelezen, enige nuancering en relativering was desondanks op haar plaats geweest. Daarvoor is de publicatie op deze wijze te suggestief en het onderwerp, met achterhaalde cijfers van 2009/’10, politiek explosief.

Hier het volledige resultaat van het onderzoek door de ECB en de centrale banken van de eurozone. Een volledig ander beeld komt dan tevoorschijn. Beschikbare bestedingsbedragen en private schulden spelen ook een rol.

http://www.ecb.int/pub/pdf/other/the eurosystem household finance and consumption_survey statistical tablesen.pdf?a82dacc63d1b3bcc6754c94ac247e13d

Met een ‘quick scan’ van deze publikatie had de Volkskrant online-redactie beter de ECB, Brussel, Den Haag en DNB alvast kunnen waarschuwen niet in de voetsporen van voormalig PvdA leider Wim Kok te treden. In andere woorden:

De grootste spaarpotten van het Nederlandse volk zijn pensioenfondsen met een aandeel van 49 procent. Andere landen doen het met minder, veel minder, van 20 procent en nòg minder en investeren hun spaargelden voor de ‘oude dag’ elders.  In hun slecht lopende bedrijfje’s bijvoorbeeld. Als politici beweren, dat Nederland één van de ‘beste’ pensioenregelingen 2.2.4a ter wereld heeft, zeggen ze er niet bij dat dit met spaargeld van het Nederlandse volk bij elkaar is gesprokkeld.

Spaargelden die in Cyprus worden aangesproken onder het voorzitterschap van PvdA minister Jeroen Dijsselbloem. Overweeg ook de ‘Brusselse’ plannen onder leiding van de socialistische Voorzitter van de Europese Commissie, Barroso, een uniform Europees sociaal systeem op te zetten. Barosso, een ‘getallen jongleur‘, die tijdens zijn korte regeerperiode in Portugal niet schroomde het pensioenfonds van de Portugese PTT af te tappen. (klik op de onderstreepte links voor achtergrondinformatie, welke Nederlandse MSM om al of niet begrijpelijke redenen niet publiceren). En Griekenland ‘redding’ met de Marshall-hulp vergeleek .

Er komt nog iets bij. Volgens een andere tabel in dit rapport is het Nederlandse volk zwaar overschuldigd als gevolg van de hypotheek en onroerendgoed problematiek. Dit drukt als een loden last op de balansen van banken. Politici willen nu pensioenfondsen opschepen met hypotheekschulden waarvan hoogst onzeker is of deze voldoende rendabel zijn om straks uw pensioen te kunnen garanderen. Want daar komt het uiteindelijk op neer. Elders kunnen namelijk noodzakelijke, betere rendementen worden behaald.

En dan worden de werkende generatie en gepensioneerden op termijn dubbel en dwars genaaid, wat politici ook beloven. Overigens, zou Wim Kok als commissaris van diverse bedrijven nimmer hebben geweten van dubieuze fiscale brievenbus constructies?

Lees ook eens : Barroso over spaargelden, “Ik wil geen Europese Superstaat” (Duits). Of:

VVD en Pvda willen uw pensioen plunderen

https://koningbilly.wordpress.com/2012/06/26/sparen-sparen-met-zn-allen/

-o-o-o-

Spaarders, hoedt u voor de EU en de Eurogroep

 

SPAARGELD ONTEIGENING IN HET “JAAR VAN DE EUROPESE BURGER” 

Europese belastingbetalers ervaren keer op keer dat afspraken en verdragen worden gebroken. Iedere klant en spaarder bij een bank in de eurozone moet nu ook rekening houden met de kans dat de “Eurogroep“ naar believen spaargelden kan onteigenen. Met Cyprus is inmiddels een formidabel precedent geschapen. Uit de EU centrale in Brussel komen geen tegenwerpingen.

Teken aan de wand is, dat discussie’s over deze politieke trend in ‘Europa’ niet eens meer over het principe gaan, maar over de hoogte en percentage’s waarmee Europese burgers onteigend kunnen worden van spaargelden. Zelfs de Voorzitter van het Europees Parlement, Martin Schulz, praat ‘cijfers’ in plaats van ‘principe’. Kennelijk is “bail-in” inmiddels gewoonterecht geworden voor politici.

Geruststellende woorden van politici zijn zo ijl als de lucht waarin ze worden uitgesproken omdat nergens wettelijk is vastgelegd dat spaarders niet onteigend mogen worden. Binnen dit politieke vacuüm opereert en experimenteert de eurogoep nu met bail-in constructies voor spaargelden van Europese burgers zonder iedere vorm van wat voor soort legitimatie dan ook. Cyprus als proeftuin en operationeel oefeningsterrein. Inclusief uitgerold prikkeldraad uit angst voor ‘onregelmatigheden’.

Dat het wantrouwen jegens politici in brede kringen ongekend hoog is, getuige verkiezingen en de politieke crisis binnen de EU, is op termijn minder schadelijk dan het geschade vertrouwen van burgers in de geloofwaardigheid en de stabiliteit van de euro, het eurosysteem én de EU.  Politici zijn vervangbaar, de euro is er om te blijven volgens dezelfde politici en monetaire beleidsmakers bij de ECB.

Wat kunnen gewone spaarders daartegen ondernemen?

Weinig, de democratische mogelijkheden om op korte termijn de eurogroep en andere politieke beslissers tot andere gedachten te brengen, ontbreken. Rest slechts, voor zover mogelijk, een beroep te doen op het gezonde verstand van volksvertegenwoordigers met partijpolitieke belangen. Want uiteindelijk is op zó’n manier nivelleren toch weer ‘een beetje feestje’ met zo’n principieel gewoonterecht in de achterzak.

En ondertussen hopen dat wel geluisterd wordt naar verontruste topmensen in de financiële wereld, die nét niet zeggen dat het gestuntel van de eurogroep onder het voorzitterschap van Dijsselbloem zorgwekkend is. En daarom druk bezig zijn ‘Zwarte Piet’ kaarten aan elkaar uit delen.

-o-o-o-

 

Aad Verbaast: Dijsselbloem en het cyprus precedent

‘Vertrouwen’ : http://www.bbc.co.uk/news/business-21844363

“Specifically, it may shake confidence in the EU’s handling of the eurozone crisis and spark concerns about its ability to announce unprecedented measures whenever a new country gets into trouble.

Some analysts have warned that the deal sets a dangerous precedent, and may cause runs on banks in other countries, where savers worry that their bank accounts may be plundered should their economies get into trouble.”

De VERENIGDE SCHULDEN van EUROPA.

AFTREDEN VAN EUROGROEP VOORZITTER DIJSSELBLOEM GEWENST NA POLITIEKE BLAMAGE

Wie wordt de eerste en echte Alexander Hamilton van Europa? Indien hij er al niet een beetje is in Brussel  met een soort van ministerie onder een andere naam en een Federale Bank in Frankfurt.

Vergis je niet, het is geen eer. Hamilton was de eerste Minister van Financiën in de Verenigde Staten. Hij ruïneerde 220 jaar geleden de kersverse federale Verenigde Staten dankzij een fiscaal pact met lage rente’s, “bail-out” clausules, grootschalige federale garanties en ruimhartige projektsubsidies voor failliete lidstaten. Identiek aan het hedendaagse Europese beleid met lage rentes en speculanten, die vertrouwden op federale garanties en ramschpapier van failliete staten opkochten. Destijds en nu.

De UNITED STATES of AMERICA
Opeenvolgende politieke konflikten over deze kwesties resulteerden allereerst in een crash in 1841. Een tiental staten gingen failliet omdat de federale overheid de lasten niet meer kon en wilde dragen. Uiteindelijk mondde dit beleid, naast de strijd om de afschaffing van de slavernij, uit in de peperdure en bloedige Amerikaanse Burgeroorlog. “De oorlog ging om het behoud van de Unie, niet om de afschaffing van de slavernij”.

Vervolgens gingen wederom een paar staten failliet dankzij dit oorspronkelijk politieke geharrewar, waarna uiteindelijk alle lidstaten géén “bail-outs” door de federale overheid en evenwichtige begrotingen overeenkwamen. Een rem op schuldenopbouw.

De VERENIGDE SCHULDEN van EUROPA
Hoe men ook in brede zin over het het huidige Amerikaanse monetaire beleid moge denken, uit bittere ervaringen hebben de Amerikanen een monetair systeem ontwikkeld dat tot op de dag van heden geen federale of gemeenschappelijke “bail-out” clausules voor lidstaten toestaat. Ongeacht of de lidstaten wél of niet “systeem relevant“ zijn.

Zoals het oorspronkelijke EMU verdrag en het Verdrag van Maastricht ook geen “bail-out” clausules voor lidstaten kenden. Laat staan voor banken. Systeem relevant of niet.

Dit impliceert niet dat de United States of America een kant-en-klaar recept op de plank hebben liggen voor de eurozone, waar ook nog de Brusselse Europese Unie met een flinke vinger in de rijstebrij van de euro roert. De Amerikanen kenden tenminste één muntsoort.

WAARSCHUWING
Gegeven de huidige chaos in de eurozone, kan de geschiedenis achter het federale Amerikaanse monetaire systeem wél dienen als een serieuze en realistische waarschuwing aan in bosjes over elkaar struikelende en bekvechtende politici. Vele gevoelig liggende kwesties en enorme obstakels moeten overwonnen worden om een werkelijk functionerend “federaal” eurosysteem in vrede het licht te laten zien.

En wees voorzichtig met federale -lees “Brusselse”- belastingheffingen. De eerste “Tea Party” was destijds het gevolg. Nu ook serieus in Europa in een land dat zo langzamerhand als enige in de eurozone haar economie redelijk op orde heeft, hetgeen ironisch genoeg, afgunst en weerzin opwekt.

Misschien had Juncker gelijk toen hij waarschuwde voor oorlog. Maar om andere redenen dan Juncker aanvoerde. Of beiden…

Een lange weg is nog te gaan alvorens een Europese Politieke Unie een Europese Monetaire Unie legitimeert. Alleen dáárom al moeten politici oppassen welk ‘?beleid’ wordt gedecreteerd.  Politici spelen met vuur. De goede kant, dat referenda onvermijdelijk dichterbij komen om de lieve vrede te bewaren.

VOORBEELD “CYPRUS”, “ARGENTIJNSE” TOESTANDEN?
Cyprus als ogenschijnlijk geïsoleerde proeftuin, waar banken met prikkeldraad worden afgeschermd, én als voorbeeld voor wat niet dóórdenkende, inadequate politici kennelijk nog meer in pacht hebben, voedt niet alleen het allang bestaande wantrouwen in het zogenaamde “Jaar van de Europese Burger” in de aanloop naar de verkiezingen voor een omstreden Europees Parlement.

-o-o-o-

Meer lezen?  Cicero’s droom: Nobelprijs voor de Vrede: Nobel’s dynamiet verpulvert schulden. EU redt lauwerkrans en hevel.

Nog meer: Aad Verbaast. Over Dijsselbloem, wisseltrucs, garanties en stofzuigerzakken/

Politiek is niet de kunst van het onmogelijke faciliteren

In Depth: The EEAG Report 2013 on the European Economy 2013

Reusachtige collaterale schade dankzij Europese reddingsoperaties

De gevolgen van de overgewaardeerde euro en zichzelf overschattende politici.

Eerst dreven de niet meer onafhankelijke ECB en politici de koers van de euro op met aankondigingen dat de ECB, het EFSM, het ESM en talloze hulpprogramma’s zich op kosten van belastinggbetalers garant stellen voor het terugbetalen van de overheidsschuld van perifere landen in Europa. Enig vertrouwen in de euro was hersteld, staatshuishoudingen en banken werden gered van faillissementen. Althans, voorlopig.

Wat deden politici indirect echter nog meer met de ECB, en direct  met ‘hun’ EFSM en ‘hun’ ESM?  Beschermende politici stelden de markten gerust door relatief goedkoop geld van de solide kernlanden naar de periferie te dirigeren. Mondiaal werd het daarom weer attractief om in Europese obligaties, risico’s afgedekt door belastinggeld, te investeren. Hetgeen vervolgens de eurokoers kunstmatig opdreef. Dit is de werkelijke oorzaak voor de opwaardering van de euro, die met name voor Frankrijk, nu voor problemen zorgen.

Tegelijkertijd wijst dit op een fundamenteel dilemma van het politiek ge-orchestreerde bailoutbeleid; maatregelen om de financiële markten te stabiliseren en banken te redden, dreven niet alleen, zoals gepland, uiteindelijk de prijs van staatsobligaties op, maar ook de koers van de euro. Die vervolgens prompt daalde, ó ironie, na de Italiaanse verkiezingen. Terwijl, wederom ‘ó ironie’, de staat werd opgezadeld met hogere rentelasten.

Da’s mooi meegenomen voor de schuldeisers van de probleemlanden, maar uiteindelijk slecht voor de mondiale concurrentiepositie van de lokale en Europese economie. Inmiddels ook doorgedrongen in Nederland. De huishouding van de staat is tijdelijk gered, de economie heeft last van een hoge, in feite overgewaardeerde eurokoers en ligt mede daardoor op haar gat.

Dit zogenaamde ‘reddingsbeleid’ verergert vanuit macro-economische oogpunt de recessie en zorgt uiteindelijk als katalysator voor nog meer werkloosheid dan er al was. Extreem omgekeerd, gebeurtenissen, zoals recent de Italiaanse verkiezingen, die de financiële markten tijdelijk enigzins destabiliseren, of minder uitzicht bieden op garanties voor rendementen op staatspapieren, kunnen de economie stabiliseren en aanzwengelen. Meer kans op export dankzij een lage wisselkoers.

De sterk wisselende en opgelopen eurokoers duiden tegelijkertijd op de beperkingen van de Europesees reddingspolitiek. Door de goedkope kredieten, hulp- en steunprogramma’s, ontstonden met name in Zuid-Europa inflatoire economische bubbels die implodeerden met het begin van de financiële crisis. Met als gevolg plotseling verslechterde kredietvoorwaarden en totaal dure economieën. Bovendien verhinderen deze programma’s de broodnodige afwaarwaardering van bedrijven, goederen, vastgoed en verlaging van prijzen en lonen, waarna vers kapitaal kan worden aangetrokken om nieuwe, andere economische groei te realiseren.

Als voorbeeld Frankrijk’s verouderde economie, die bovendien sterk is gericht op Zuid-Europa. Volgens een studie van Goldman Sachs moet Frankrijk 35% goedkoper worden ten opzichte van Duitsland om in verhouding tot andere landen haar schulden enigzins draaglijk te maken. Duitsland, waar alles ook niet een Walhalla is -de verschillen tussen arm en rijk zijn groot, dat in het begin van de jaren ’90 de basis legde voor Europese afgunst en Europese hoop. ’t Is maar van welke kant men het bekijkt.

Wat kan de ECB nog doen om de scheefgegroeide verhoudingen recht te trekken? Met inflatoire, bijgedrukte euro’s buitenlandse valuta opkopen totdat de koers van de euro weer is verlaagd en overeenkomt met de waardering in verhouding tot de schulden en luchtballonen in de eurozone.  Pas dán ontstaat, in combinatie met eerder genoemde afwaarderingen, weer ruimte voor economische groei passend in mondiale verhoudingen. Niet eerder.

Misschien moeten we de Italianen, die op de politieke clowns Berlusconi en Grillo stemden, wel dankbaar zijn. Helemaal gek zijn Italianen ook weer niet…. Want een paar dingen maakten deze verkiezingen duidelijk.

De kunstmatig opgewaardeerde euro heeft slechts geleid tot reusachtige collaterale schade. Aangericht door politici  die met een ondemocratisch tot stand gekomen Europees bailout beleid valse verwachtingen hebben gewekt, welke niet gerealiseerd kunnen worden en nu als een boomerang terugkeren op het verkeerde adres. Over kwetsbaarheid en incasseringsvermogen bij nieuwe tegenslagen nog niet eens gesproken.

Een beleid dat uiteindelijk niet alleen de crisislanden raakt, maar nu ook de ‘solide’ landen, waar belastingbetalers en gepensioneerden de onaangename gevolgen van deze onvoldoende doordachte reddingspolitiek in hun beurzen beginnen te voelen. En tegelijkertijd programma’s voor afwaardering van sociale verworvenheden en inflatoire doodordinaire lastenverzwaringen op volle toeren draaien.

De les zijnde, zoals eerder gebeurde met de invoering van de euro -maar niet ter harte werd genomen, dat degenen die het primaat van de politiek boven voorspelbare macro-economische wetmatigheden plaatsen, eufemistisch geschreven minstens enige terughoudendheid past.

Ook wanneer diegenen de toekomst van Europa in de etalage te pronk zetten. Want deze crisis gaat inderdaad nog jaren duren om de reusachtige collaterale schade te herstellen. Beter nog, opruimen, wat nog bruikbaar is bewaren en volledig opnieuw bouwen. Met een nieuw fundament.

-0-0-0-

http://www.faz.net/aktuell/wirtschaft/europas-schuldenkrise/eurokrise-ezb-unzufrieden-mit-rolle-in-der-troika-12103163.html

http://aadverbaast.wordpress.com/2013/02/17/over-dijsselbloem-wisseltrucs-garanties-en-stofzuigerzakken/

http://www.dagelijksestandaard.nl/2013/02/eurobedrog-deel-i-de-kosten-van-de-euro-700-miljard-en-counting

Plaatje: credit http://surrealtec.com/analyses/4068